De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 7
(1877)– [tijdschrift] Vlaamsche Kunstbode, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 490]
| |
Poezie. I.
| |
[pagina 491]
| |
En zi vermaak gevonden
In rouf op klein en groet,
In kérken t' ontheil'gen
In 't maoren zonder noed.
Mer God zou heúm dat reek'nen!
Zen wraak die liet neet aof,
Die kaan zich laoten wachten,
Toch vindt et koed zen straof.
Ins, wie op jacht gereijen,
Eus jonkers, gaans verdwalod,
Aon vreemde búrreg kaomen
En daó woorten onthaold.
Doe zaogen ze de dochter
Dao van dee búrreghier,
E beeld van deùgd en schoenheid.
Van adelikke zwier.
Noe wist men wat hun sintert
Zoe nao dee búrreg dreef,
Want alle twie de jonkers,
Ze hadden 't meidske leef.
En alle twie, ze vrogen
Van heúr e leefdepaand.
De freùle koos de jongste
En schonk heùm hart en hand.
Et houw' liksfiest waos prechtig;
Dao waos van wiid en breid
Den adel op gekommen
En vierde lùstigheid.
Och errem! ronw zou vallen
Woe vreugd had geregeerd;
Want somber waos den audste,
Et hart door niid verteerd.
En 's nachts! de jonggetrouwden,
Geweegd door leefd' en hoop,
Die sleepen, wie in stilte
Heer in hun kamer kroop.
Door jaloezij verwilderd,
Door heùren hélsen doorst
Tot raosernij gemarteld,
Doorstaok er hun de boorst.
| |
[pagina 492]
| |
Mer zeet! zen ougen klaörden
Bij 't spatten van hun blood,
En bitter scherpe knaoging
Die snooi héum door 't gemood.
Er vlùgde; lange daogen
Doorzweefden heer et laand,
Gejaogd en oetgehongerd;
Gein rúst mie die er kaant.
Tottat te lange léste
Heer ein'gen troest verkreeg;
'Nen ermiet, dee heilig leefde,
Ontvong zen woere beecht.
Dee lag em op, es boete,
Te goon door weer en wind
In rechte Noorderrichting,
Zoe lang tot heer aon 't ind
Zou bij de zie geraken,
Woe, veur ze veerder lot,
Heùm wachten zou e scheepke;
Daan, op genaoi van God!
Er gong - 't berouw dat dreef em -
Door velder en vallei,
En euver berg en waters,
Door bos en barre hei.
Er gong door duuster nachten
En brannend zonnelucht;
En hits noch onweersvlaogen,
Niks heel em van z'ne weeg.
Er gong al veer en veerder;
Wie ouch verzwaakt en meui,
Gein rúst die wou er gunnen
Aon ziin gewonde veui.
Mer ind'lik zaog er 't scheepke,
Dat dansde'n oppe zie,
Woe wind en water huilden
In störremharmonie.
| |
[pagina 493]
| |
En oppet over stond ouch
'Ne schipper, dee em reep;
En heer, de Kaïn, voolde toen
Den angst dee hem bekneep.
Mer et berouwgeveulen
Waos sterker es de vreis;
Er stapde'n in et bootje
Veur d'onbekinde reis.
De bliksem scheùrt de wolken!
En 't scheepje vloog van laand,
En onder 't donderraat'len
Weg in de störrembraand.
En sintert heet mie niemand
Gehuurd van heúm op eerd.
God gief, dat veur ze lijen
Heer waos vergiff'nis weerd.
Mer noe nog, alle nachten,
Um twellef ooren pront,
In 't auwd kastiel zen ruinen
Twie vlemkes zweven rond.
Ze zweven... en verdwijnen!
En wee ze weurd gewaar,
Dee beit zich veur de zielen
Van 't jonkgetrouwde paar.
Want zij ziin et die kommen
De plaots dao nog herzien,
Woe dat hun leefde meinde
Gelùkkig ins te ziin.
Maastricht.
G. D. Franquinet.
| |
[pagina 494]
| |
II.
| |
III.
| |
[pagina 495]
| |
IV.
| |
[pagina 496]
| |
V.
|
|