De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 14

(1884)– [tijdschrift] Vlaamsche Kunstbode, De– rechtenstatus



[pagina 213]
Poëzie. I. Huldekrans neêrgelegd op het graf van Mevrouw van Ackere, geb. Maria Doolaeghe, te Diksmuide, op 12 April 1884. (In naam der Lettervrienden van Vlaanderen). Ja, kronen worden op haar graf geleid Uit trouwe liefde en dankbaarheid! P.P.D. I. Reeds trilde op Vlaandrens Dichterssnaren Het vroolik juichend lentelied, En thans de droevigste der maren Vol wee van Zuid tot Noorden vliedt!... Zij is niet meer!... Onz' Zangvorstinne! En 't treurig domm'lend klokkenlied Valt weenend van de torentinne, En galmt door 't Dietsche grondgebied!... Het was dus tijd, dat, vòòr vier maanden, Het Vlaamsche Volk Haar hulde bracht, Terwijl heure oogen zich betraanden Bij 't zien van Vlaandrens strijdersmacht!... O! welke een vreugd, haar zoons te ontmoeten, Na gansch een leven strijd en zang!... Haar zoons, die saâm Haar kwamen groeten Bij jubelfeest en snarenklank!...
[pagina 214]
Wat feest voor Haar - de groote Vrouwe!... Wier gansche, lange levensstrijd Aan 't volk der Dietsche gouwen, In reinen kunstdienst werd gewijd!... Die dag zij nooit door ons vergeten... De heilige eed, dan afgeleid, Zij door het nageslacht geweten En dwars door 't eeuwgegolf herzeid!.. En ach! nu komen wij hier weder Tot haar, die 't goede voorbeeld gaf, En zaaien onze tranen neder In 't gras, rond 't hunkrend, kille graf!... Dit 't zij 't bewijs hoe wij haar minnen, Omdat zij Vlaandren heeft vereerd... Omdat Zij ons het zegewinnen Door eigen grootheid heeft geleerd!... II. Wat was Zij goed!... de reine Brave!... Door 't gansche leven, - tot den grave Werd 't oog betraand van edelmoed, Als 't weenend kind of de arme vrouwe Haar de aalmoes vroeg of kloeg van rouwe; Zij schonk hun raad en hulp en moed. Wat was zij goed, ja hartlik goed!... Wat was Zij wijs!... de brave Goede!... Als lettervrienden, droef te moede, Heur hulp inriepen op hun baan, Wist Zij een helder licht te spreiden, Ze moedvol, hopend op te leiden, Met raad en daad hen bij staan, De hand hun reikend op hun baan!... Wat was Zij sterk! de goede Wijze!... Als rampen, die het hart doen ijzen, Haar drukten in den diepsten rouw, Boog Zij helaas! het hoofd wel neder; Maar dan verhief zij 't moedig weder, Zooals de ware sterke vrouw, Die 't leed van 't noodlot tarten wou!...
[pagina 215]
Wat was Zij groot! de wijze Sterke!... 't Genie straalt schittrend uit haar werken!... 't Genie, welk hooger sfeer Haar bood, Deed Haar dien kreet door Vlaandren slaken, Die ons geslacht moest doen ontwaken En stijgen uit den bangen nood!... Wat was Zij goed - wat was Zij groot!.. III. En nu, helaas! slaat 't uur van 't smartlik scheiden!... Vaarwel! dus, reine, goede, groote Zangster!... Stijg bij Van Duyse, Ledeganck, Conscience En Blieck in de Eerewacht van 't hopend Vlaanderen!... De Lente spreidt op aarde groen en bloemen Als om uw eeuwgen rustdag op te luisteren!... Het vogellied klinkt uit het trillend loover, Als om de reinheid van uw zang te hulden!... Uw vrienden, Vlaandrens zonen, leggen kronen Van mirt en immortellen op uw grafsteê; En 't volk ze zegent met zijn warme tranen, Waaruit eens geurge bloemen zullen opstaan!... Het eergeschut des Lands galmt door de stede,Ga naar voetnoot(1) Omdat Ge een luister voor uw volk geweest zijt!... Uw geest stijge in den lieldevloed der Godheid, Omdat Gij 't goede, als ideaal bemind hebt!... Vaarwel!... P.P. DENYS.

[pagina 216]
II. Tranen, op het graf der dichteres, Mev. van Ackere geb. Maria Doolaeghe. Zij is opgestaan als het nog nacht was. Hare lenden heeft zij omgord met kracht en haren arm gestaafd met sterkte. Haren mond heeft zij ontsloten om wijsheid te spreken. Bijbel. Prov. Cap. XXXI. Ze is heen! De waarde, zielsgeliefde vrouw, Die vroeg en laat, in vreugd en rouw, Haar plichten volgde, moedig, trouw met vaste schreên. Ze is heen! De moeder teêr, de priesterin; Voor gade en kroost een bron van min; Een helle zon, die 't lief gezin Zoo mild bescheen. Ze is heen! De kloeke kerelin, die streed Voor taal en recht; wier forsche kreet De koudste harten gloeien deed Voor 't grootsch voorheen. Ze is heen!... Verstomd is thans die mond, die dorst De vrijheid preêken;... koud die borst, Die steeds naar waarheid heeft gedorst Voor groot en kleen. Ze is heen! O zij, die zong in Vlaandrens taal; Wier stemme galmde als brons en staal; Of streelend ruischte, wars van praal En grilligheên.
[pagina 217]
Ze is heen! De grijze zangster, Vlaandrens roem; O, dat ons volk haar zeegnend noem' En koestere op heur graf een' bloem, In stil geween! Jacob STINISSEN. Kortrijk, 12 April 1884.
III. Een lied aan haar door Hipp. de Quéker (getoonzet door Hendrik Moerman).Ga naar voetnoot(1) Gij zijt zoo schoon, zoo zacht! De jonge morgen bracht nooit den dauw zoovele kleuren aan als liefdevonken in uw hart verborgen; benêen den ouden blauwen Oceaan en hebben nooit de ronde, blonde golven zoo dure schatten onder 't zand bedolven, als zoete woorden van uw lippen gaan! Gij zijt zoo rein, en ik... De koude wereld liet op mijn voorhoofd hare sporen staan. Gij zijt zoo blij... De straal, uw oog ontpereld, is rijk met heilgen levenslust belaên. Gij volgt verrukt den tocht der dartle wolken, en ik... staar neder in de diepe kolken den sombren strijd van stof en eeuwen aan! Gij zijt nabij en ach! van mij zoo verre, dat nooit mijn lied uw oor bereiken mag. Ik ben de bloem en gij de blanke sterre, die eeuwig straalt, maar nooit de bloeme zag; ik ben het riet en gij de sneeuwen zwane, gij 't ideaal en ik de weemoedstrane, die 't englenoog verloor, den scheppingsdag!

[pagina 218]
IV. Het minnelied des dichters. 't Windje suist in de eikenkronen, 't Blaadje ritselt heimelijk zacht, Diep verscholen in de struiken Tiert 't viooltje in volle pracht. Klaatrend vliet het zilvren beekjen Over kruid en zand en kei, Dartlend speelt de bonte vlinder Met den schat der blonde Mei. Zilvren klanken stijgen trillend, Zoet als hymnen, door het bosch, Waar de dichter met de maged Neerzit op 't fluweelen mos. Daar, betooverd door 't natuurspel, Spreekt zijn mond van zoete min, Wat hij slechts in gulden droomen Fluisterde aan de hartsvriendin: ‘Liefste, zacht als 't lentewindje Is uw gouden lokkenvloed, Als 't aanminnelijk viooltjen Zijn uw oogjes blauw en zoet. Als de kristallijnen bronne Is uw ziele rein en blank, Hemelsch klinkt uw englenstemme Als der nachtegalen zang. Lieflijk op uw frissche wangen Drijft de schoonste rozenkleur, En uw aanschijn schenkt iets heelends, Als der bloemen balsemgeur!... Liefste, hoor hoe 't zacht zephierken Suizend 't jonge blaadje koost Zie, de vlinder zoent het roosjen Dat van min en wellust bloost.
[pagina 219]
't Beekje streelde geur'ge kruiden; Uit de groene looverzaal Stijgen zoete liefdezangen - 't Lied is slechts der liefde taal!... Heel natuur is ééne liefde, Alles tot de min bekoort, Die weldadig als de zongloed 't Schoone pad der jeugd begloort. Dat ze in 's levens zoete lente Ons dan 't harte warm doe slaan... Aan de roepstem der nature Mag de stervling niet weerstaan.’ Theodule Van Hauwermeiren. Gent, April 1884.
V. In Transvaal. (Getoonzet door Peter Benoit). I. Daar is een zucht, die gloeit in ieder harte; Daar is een kreet, die dreunt door ieder land: 't Waait uit de vlag, die wappert in de verte; t Vliegt met het schip, dat stevent van het strand... ‘Vrij zijn! Vrij zijn!’ Dreune 't ook uit onzen mond, Daar op Afrikaanschen grond, Daar geen volk op 't wereldrond Vrijer is dan wij zijn! II. Wie kent ze niet, de Huguenots en Geuzen? Ze zeilden uit, op wilde volken af. Elk werelddeel bracht schatting aan die reuzen.. Wij zijn hun zoons, en zwaaien hier den staf, ‘Vrij zijn! Vrij zijn!’ Enz.
[pagina 220]
III. De vijand kwam... Ons wilde hij tot slaven... Te paard! Te paard! met buksen en met lood. Waar bleef hij, waar? - Men vrage 't aan de raven: Langs elken weg zijn nog de rotsen rood. ‘Vrij zijn! Vrij zijn!’ Enz. IV. Jong is de Staat; maar eikels worden boomen. 's Lands moed, 's lands eer, o God, verlaat ons nooit. Laat op Transvaal uw zegen nederstroomen; Weze Afrika met steden eens bestrooid. ‘Vrij zijn! Vrij zijn!’ Dreune 't ook uit onzen mond, Daar op Afrikaanschen grond, Daar geen volk op 't wereldrond Vrijer is dan wij zijn! Julius DE GEYTER. Antwerpen, 26 Februari 1884.
VI. Aan mijne moeder. Op heuren verjaardag. Ik zal geen krans u vlechten, uit bloemen versch geplukt, uit bloemen, die verslensen, hun' stengel pas ontrukt... ô, Neen! mijn lieve Moeder. ik weet een andre bloem, die nimmer zal verslensen, wier eeuwgen bloei ik roem... Men heet die bloem de liefde, des levens koningin, en deze bloem, mijn moeder, bied ik u blij van zin! Alfried la Gravière, Jz. Brugge, 18 Maart 1880.	voetnoot(1) Als Ridder der Leopoldsorde. voetnoot(1) De muziek van dit lied, met klavierbegeleiding, te bekomen bij den toonzetter, Elverdingestraat, te Ieperen. Prijs, fr. 1.50.

Vorige Volgende

De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 14

Poëzie.

I.
Huldekrans neêrgelegd op het graf van Mevrouw van Ackere, geb. Maria Doolaeghe, te Diksmuide, op 12 April 1884.
(In naam der Lettervrienden van Vlaanderen).

II.
Tranen, op het graf der dichteres, Mev. van Ackere geb. Maria Doolaeghe.

III.
Een lied aan haar door Hipp. de Quéker
(getoonzet door Hendrik Moerman).Ga naar voetnoot(1)

IV.
Het minnelied des dichters.

V.
In Transvaal.
(Getoonzet door Peter Benoit).

VI.
Aan mijne moeder.
Op heuren verjaardag.

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

datums

Poëzie.

I. Huldekrans neêrgelegd op het graf van Mevrouw van Ackere, geb. Maria Doolaeghe, te Diksmuide, op 12 April 1884. (In naam der Lettervrienden van Vlaanderen).

II. Tranen, op het graf der dichteres, Mev. van Ackere geb. Maria Doolaeghe.

III. Een lied aan haar door Hipp. de Quéker (getoonzet door Hendrik Moerman).Ga naar voetnoot(1)

IV. Het minnelied des dichters.

V. In Transvaal. (Getoonzet door Peter Benoit).

VI. Aan mijne moeder. Op heuren verjaardag.

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

datums

I.
Huldekrans neêrgelegd op het graf van Mevrouw van Ackere, geb. Maria Doolaeghe, te Diksmuide, op 12 April 1884.
(In naam der Lettervrienden van Vlaanderen).

II.
Tranen, op het graf der dichteres, Mev. van Ackere geb. Maria Doolaeghe.

III.
Een lied aan haar door Hipp. de Quéker
(getoonzet door Hendrik Moerman).Ga naar voetnoot(1)

IV.
Het minnelied des dichters.

V.
In Transvaal.
(Getoonzet door Peter Benoit).

VI.
Aan mijne moeder.
Op heuren verjaardag.