De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 16
(1886)– [tijdschrift] Vlaamsche Kunstbode, De–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
[pagina 409]
| |
PoëzieFilips I, graaf van Vlaanderen
| |
[pagina 410]
| |
VII.
| |
[pagina 411]
| |
Ha! Daar keert de kans. Als leeuwen staan ze
Daar, en zwaaien met hun zweerden. Verwoeder
Wordt het geweld. Zij bukken; buigen; neigen;
Al kappende slag op slag. Als vlammen
Flikkeren de klingen en kronkelen om hen heen.
Hoezee! Daar valt hij.
jehan.
Wie? Wie?
teresa.
De Moor.
jehan.
Godswraak.
(Hij valt achterover; in de verte verward gejuich.)
| |
VIII.
| |
IX.
| |
[pagina 412]
| |
II.
| |
III.1.
Wat waren wij gelukkig. Wat waren wij gelukkig,
Wat waren wij tevreên,
Bij 't huiswaartskeeren gister,
Zoo zalig, zoo alleen!
Heur handjes in de mijne,
Heur hartjen aan mijn zij,
Dat deed het mijne trillen,
Zoo wellustvol, zoo blij!
| |
[pagina 413]
| |
De kusjes, die 'k mocht drukken
Op haren lieven mond,
Nooit waren zij zoo vurig,
Dan op dien plechtgen stond.
Zij smolten onze zielen
Tot eene ziele saâm.
En onze liefdezuchtjes
Verstierven in één aâm!
II.
Gij zijt daar niet. Ik hoor de lieve vooglen zingen,
Wanneer ik wandel langs het bosch;
Ik vlij, vol zoete mijmeringen,
Mij droomend neêr op 't donzig mos.
En duizend bloemen zie ik bloeien,
Wanneer ik langs de weide ga,
Waar kleurenrijke vlinders stoeien,
Die ik met wellust gade sla.
Ik zie de myozoot zich spieglen,
Wanneer ik kom aan Nethes boord,
En dartlend doen de vischjes wieglen
Het watervlak, dat men het hoort.
Wen allen zooveel vreugd genieten,
Wen 't al Natuur zijn hulde biedt,
Dan hoort men mij een zucht ontschieten:
‘Mijn liefste zoet, gij zijt daar niet!’
Prosper Leflot.
Lier. | |
IV.
| |
[pagina 414]
| |
Maar reeds is het lente in mijn harte,
Daar vlood reeds de winter uit heen,
Want dáár schijnt de zonne der liefde,
Daar bloeit, o mijn liefjen, uw beeld.
En mocht ik geen kransjen u vlechten,
Ik zing u dit liedeken teer;
'k Dierf graag er een prijs voor bedingen,
Een lachje en - een kusje daarbij.
Diederik. 19 Maart 1885. | |
V.
| |
[pagina 415]
| |
Onze dichters vertaald.I.
‘Tu sei il mio re, tu il dolce signor mio:
Comanda pure, impera,’ ella sclamò.
‘Che all' obbedienza tua pronta son io,
Entro a quest' occhi legger mi si può.
‘Deh, lascia che io ti serva!... Tua, diletto,
Anima e corpo, son.... Versare in te
Voglio il mio ardente cor, darti diletto,
Come una schiava che ti giaccia ai piè....’ -
Io colle braccia il tuo bel corpo cinsi
Tosto, d'un' indicibil gioia pien;
Bocca congiunsi a bocca, ed il tuo strinsi
Tenero seno sovra questa sen.
E poscia che la trepida silente
Anima mia in te stessa s'incarnò,
Confusa colla tua, dal petto ardente
Alle mie labbra un gran sospir montò.
‘Mia gioia, mio tesoro, anima mia,
Tu mia schiava? tu vuoi servire a me?;’
Dissi.... ‘Fede tener tua legge sia:
Qual servitù l'amore impongo a te.’
II.
Quando la notte scende in ciel sereno,
l'er oscuri vïali e sentieretti
Tra il grano onduso stiam degli augelletti
Audir talora il canto che vien meno.
Dalle cime degli alberi al terreno
Di solchi sparso alto e il silenzio, e smetti
Di parlar.... Forse semi con moi detti
Turbarlo? Dimmi per chè taci al meno.
Splende la luna: e all'omero mi posi
La fronte e, il seno per miei baci anelo,
Alzi lunghi vir me sguardi amorosi.
Une preghiera allor riconoscente
Io far dovrei: che spandesi dal cielo
Tutta gioia su noi, l'anima sente.
| |
[pagina 416]
| |
III.
Il mango è maturo, a sangue somiglia;
Imbalsama l'aria odor di vaniglia;
Non più il petto i oppresso dall'afa del giorno;
Seròtina brezza aleggia dintorno.
Imbalsama l'aria vaniglia che olezza,
Alleggio dintorno serótina brezza;
La rosa-tè chinde il vago boccinolo:
Dal mio cor felice è sgombro ogni duolo.
La rosa-tè il vago boccinolo ha serrato:
So senti quel canto cosi passionato?
Oh, quanto son lieso, felice son io!
Quel canto soave inebria il cor mio.
Quel canto soave non l'hai tu sentito
Laggius o nel verde giardino fiorito?
Oh, come egli inebria quest'anima mia!
La voce è di Seri... Oh, qual melodia!
Laggius o nel vago fiorito giardino
Ci mormora un fonte: al fonte vicino
La sua più bell'aria sta Seri cantando.
‘Di', mia sarai tu? - O Seri, di quando.
Vicino a quel fonte dal murmure schietto,
Nel fresco, tranquillo, ombroso boschetto
A me, dolce Seri, la bella persona -
Io vivo per questo - o cara, abbandona.
Nel fresco boschetto ombroso percose
Sua mano il sam-sim: conforme alle note
Del grato snomento si dindola e danza:
Un di farla mia quest' una ho speranza.
Percote il sam-sim la mano sua bella:
E'tuglia di uri la sua tuglia snella.
Leggiadra è sua danza, si dondola e gira:
Senturgido e in foco hale gote - la mira!
Sveltissima e bella a urì per simìle,
Movendo il piedino leggero e sottile.
Nel ballo coll petto surgente si scaglia,
In foco hale gote.... Che svelta è sua taglia!
Leggero e sottile move ella il piedino:
O cara, si voglio io dare un bacino,
Te, o Seri, far mia.... Che odor di vaniglia!
Il mange è maturo, a sangue somiglia.
Pol de Mont.
(trad. di M.A. Canini).
Venezia. | |
[pagina 417]
| |
Katheleine.Ga naar voetnoot(1)Gedicht von Julius de Geyter. Musik von Peter Benoit. Noch brennt die Wunde und in Qualen zuckt das Herz,
Noch meine Kinder für des Vaters Seele beten,
Noch hüllt sie Trauerflor, im Antlitz wohnt der Schmerz,
Und helfen soll das Weib, das sie in Staub getreten!
O Jacob, Jacob, mein Gemahl!
Noch seh' ich dich in diesem Saal
Gefällt von mörderischem Stahl, -
Dich, Ruwaard, an dem Seil seh' durch die Stadt ich schleifen,
Des Aufruhrs Schrecken um sich greifen,
Und helfen soll nun ich - ich soll es, mein Gemahl?
Gott! meine Sinn' umschweifen
Gespenster grauenvoll. Blitzt dein Geschoss
Vernichtung nicht herab in den ergrimmten Tross?
O arme, arme Katheleine!
Wie kurzen Maitags Glüh'n dein Paradies entschwand, -
Die ‘Schöne’ wardst im Lande du genannt,
Und er, der stolze Mann, vom Himmel schien gesandt,
Er trat zu mir, er ward der meine....
Wie war er kühn! Wie war er schön!
Die Kön'gin mag in Purpur gehn,
Doch sie umschlingt kein Arm, beschützend wie der seine.
Gott, üb' Gerechtigkeit! Blitzt dein Geschoss
Vernichtung nicht herab in den ergrimmten Tross?
Doch....
O mein Herz, in deinem Zagen
Hör' Roeland, Roeland sagen:
's Ist Flanderns Loos, das sie beklagen.
Für Gent, für Gent sie Alles wagen.
| |
[pagina 418]
| |
Der Feind auf's Neue dringt, o Jacob, in dein Land.
Ich fühl mich's Schatten gleich, umweben,
Will Alles, Alles geben!
Hier! hier! Juwelenschmuck, den schenkte seine Hand.
Frei Flandern sei von Sklavenband!
Mein Sohn, dem stand ein Fürst zu Pathe,
Trag' mir voran des Landes richtend Schwert;
Schwing's, wie dein Vater, ehrenwerth!
Ihr Töchter lasst die enge Kemenate,
Bringt Spange, Ring ohn' Zahl,
Eilt in den Rathhaussaal!
Ich seh' des Vaters Brauen
Mit mildem Ernst aus Wolken thauen.
Verzeihung heischt sein Wort. Des Aufruhrs Glocke tönt,
‘Zu mir!’ - ‘Zu mir!’ er ruft, sein Schatten ist versöhnt!
Heinrich Flemmich.
|
|