|
| |
| |
| |
Poëzie
I.
Aan den wijden hemel glijden....
Aan den wijden hemel glijden
langzaam de avondwolken heen.
't Schijnt me, weder zit gij neder
naast mij op den mossigen steen.
Traag valt de avond, frisch en lavend;
't windje suist door blad en rank,
en de duistere linden fluisteren
Eindloos verre schijnt een sterre,
- ster der hoop! - door wolken weer;
op uw lokken sneeuwt het vlokken,
geurgen lindebloesem neer.
Zoet verlangen kleurt uw wangen,
jong en schoon zijt ge, en zoo goed;
en vertrouwend straalt uw blauwend
oog mij toe, vol sterrengloed.
Wat ons beiden jaren scheidde,
wrok en wrevel, - 't is voorbij.
'k Geef u weder namen teeder;
‘lieve droomer’ fluistert gij.
Wat ons griefde - trouwe liefde
zweert ge mij weer, dierste pand,
en ten plechtgen eede legt ge
Schoon is 't leven, heengedreven
gansch het zwarte wolkenheer,
en ter verte, dwepend herte
rijzen de oude droomen weer.
| |
| |
| |
II.
Kerkhofzang.
Omgeef mij, treurnis; doe verdwijnen
Van uit mijn ziele de ijdelheid,
En laat de godsvrucht mij beschijnen
Terwijl ik zucht in de eenzaamheid.
Zend, als van hooger licht omblonken,
't Geloof mij tegen in 't getraan,
En leer mij, machtloos weêrgezonken,
Door vroomheids kracht weêr op te staan!
Dan eerst, dan schijnen ze ons ten zegen,
De geesels van den wederspoed,
Wen, vóor een grafterp neêrgezegen,
De deugd ontwaakt in 't droef gemoed.
Hoe zacht, o zerk, zijn mij uw steenen,
Waarop mijn matte schedel steunt!
Geen dons kan malscher peluw leenen,
Waarop het hoofd eens vorsten leunt!
Wie 't mijde bij een graf te droomen,
Dat hij geen zweem van troost geniet'!
Het kerkhof met zijn donkre zoomen
Ontwijkt de vrome lijder niet.
Daar stijgt 't ‘helaas’, zoo diepbewogen,
Gelijk een klacht ten hemel heen;
De treurwilg suist er, neêrgebogen,
Zoo stil zijn beê bij ons geween;
Daar zwijgt natuur, met rust omtogen,
Zoo plechtig-grootsch voor 't Alvermogen;
Daar voelt zich 't hart zoo gansch alleen!
Herdenkt ge, o mensch, de dierbre dooden,
Wend daar uw schreên, door 't leed gesard:
Gij vindt er, 't aardsch gerucht ontvloden,
Vertroosting in uw bange smart.
Richt uwe hoop naar blijder streken
En staar op 't kruis, terwijl gij schreit:
De ziel der droeven, die bezweken,
Versmelt alreê van zaligheid!
Antwerpen, Juni 1888.
| |
| |
| |
III.
Drie vragen
Wat schenkt der jeugd vermaak op aard'?
- Een vroom oprecht gemoed;
Dat's meer dan goud en schatten waard,
Wat vraagt en wenscht het harte meer
Dan de eedle gift van deugd en eer?
Wat geeft den jongling moed en kracht
En zaligheid aan 't hart?
- Geen wulpsche leven, wulpsche pracht,
Verknaagd door zielesmart;
Maar een gezegende arrebeid
Geeft hartsgeneugt en zaligheid.
Wat is 't genoegen dezer aard',
Het hoogste en zoetst genot,
't Welk alle vreugden samenpaart,
- Een lieflijk maagdlijn, trouw gemeend,
Met U in huwlijksband vereend.
St-Helen, Michigan, Noord-Amerika.
| |
IV.
Goede nacht.
De arbeid is ten eind gebracht,
De avond komt ons ruste bieden;
Rusten, moeten neerst'ge lieden;
Rust vernieuwt en kracht en, macht,
Laaft het afgemat gemoed;
Droomt van zegen en genoegen,
Weg met zorgen, slaven, zwoegen!
Slaap is 't die herleven doet:
| |
| |
't Lichaam wenscht voor versche kracht;
Sluimert tot de naaste morgen
Komt met zijne nieuwe zorgen;
Slaapt gerust, - de Vader wacht,
St-Helen, Michigan, Noord-Amerika.
| |
V.
Het kind aan zijn zusje.
Romance
Kom geef mij gauw een kusje
Hel staan uw blauwe oogjes,
Beneên hun wenkbrauwboogjes.
Waar lachjes als bij wipjes
Die doen mij vroolijk zingen:
Kom, geef mij nu een handje,
Wij gaan eens bij matantje,
Die maakt u ook zoo blij.
Ze zou ons speelgoed geven,
Als wij gehoorzaam bleven.
11 Juli 1884.
| |
| |
| |
Onze dichters vertaald.
Das Volkslied.
In reiner Einfalt klingt es
In jeder Sprache singt es
Hallt von den Bergen nieder,
Tönt in den Thälern fort,
Und steigt gen' Himmel wieder
‘Der Volkes freies Wort.’
Er lispelt in den Klängen
Es trifft, wo Thränen fliessen
Und Hoffnungstrost entflohn,
Streut Fülle hoher Gnaden
Ist einfach wie die Wahrheit,
Rein wie des Volks Gemüth.
Nach schweren stunden.
Sie brachten Sorge und Weh,
Und manche schlimme Erfahrung,
Sie bleichte die Locken zu Schnee.
Ich habe nach Kräften gerungen,
Was thun ich konnte, geschah,
Und immer mannhaft und trotzig
Dem Feind in 's Auge ich sah.
| |
| |
Wohl ist nun die Sorge verschwunden,
Doch fühl ich krank mich und schwach,
Nach all den Kämpfen und Leiden
Zu viel des Herben blieb nach.
Es ist, wie nach dem Gewitter
Die Sonne übt milde Gewalt,
Doch stets am Rande des Himmels
Die schwarze Wolke sich ballt.
Junges ehevolk.
Als Kinder sie hatten zusammen
Nach Herzbegehren gespielt,
Als Kinder sie hatten zusammen
Gelitten, gehofft und gefühlt.
Und unter dem Spielen schon nannte
Das Mädchen gar zärtlich ihn ‘Mann’,
Er nannt sie sein herziges Weibchen,
Sie dichteten einen Roman.
Rasch flohen die Tage, die Jahre,
Wie Wolken im Zuge dahin,
Sie ward eine blühende Jungfrau,
Ein Jüngling er, mannhaft und kühn.
Und eh' sie noch selber er wussten,
War kindisches Tandeln vorbei,
Da wohnte im Herzen die Minne
Und schuf wohl noch schöneren Mai.
Da war offenbar das Geheimniss,
Die Seligkeit hatt' keinen Nam',
Da barg an der Brust des Geliebten
Das Köpplein sie lächelnd, voll Scham.
Nun kommt keine störende Donna,
Hofmeisternd führt keiner das Wort,
Sie hatten geliebt sich als Kinder
Und lieben als Gatten sich fort.
Sie wohnen im Häuslein beisammen,
Das lasst holde Sonne herein
Bald baut sich im Häuslein ein Nestchen -
- Für wen mag das Nestchen wohl sein?
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd