De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

De twee vrekken.

Heer Warnar, die den naam van grooten Vrek verdient,

Hoort zeggen dat zyn oudste Vriend

Van elk den lauwer wint in 't nutte geld te sparen.

De ontdekking baart hem ware vreugd:

Hy zoekt den Vriend van zyne jeugd,

En vindt zyn Pylades, eerwaardig door de jaren.

[p. 184]

 

Hy vindt den gryzen Man, schoon 't koud is, zonder vuur,

 

Gantsch onverzeld van vriend of buur:

 

Een lamp verspreidt een' rock, die 't flaauwe licht verduistert.

 

Reeds wordt, daar hier de spaarzaamheid

 

Zoo zigtbaar haren glans verspreidt,

 

De deugd des grooten Mans by Warnar opgeluisterd.

 

 

 

De Gryzaart, zwak van oog, begrypt niet wien hy ziet:

 

Hy kent zyn' ouden Buurman niet;

 

Doch deze maakt zich ras bekend door dus te spreken:

 

'k Ben Warnar, die, in vroeger tyd,

 

My in uw vriendschap heb verblyd.

 

'k Wensch dat me, in d' ouden dag, uw raad niet moge ontbreken.

 

 

 

Men heeft by my, myn Heer, uw' grooten naam gemeld:

 

Men sprak van uwe zugt voor 't geld:

 

Ik heb die zelfde zugt, hoe zeer men die mispryze;

 

En kom by u, myn waarde Heer,

 

Met bede dat me uw wyze leer

 

In 't allerdiepst geheim der spaarkunst onderwyze,

 

 

 

De gryzaart zegt: is dat, myn Vriend, uw eenigst doel?

 

Kom, zet u dan op dezen stoel.

 

Ik blaas myn lamplicht uit: het geeft geen nut in 't praten.

 

Door zulk een daad zag Warnar ras

 

Dat deze Vriend zyn meester was.

 

'k Heb, sprak hy, veel geleerd, wy zullen 't hier by laten.