De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

Blinde verwaandheid.

Een Digter las een vaars aan een gezelschap voor.
't Was op de Hovaardy: die had hy regt geschilderd.

[p. 234]

 

Hy kreeg een grootschen gek, door ydle waan verwilderd,

 

En toen getuige van die lezing, by het oor:

 

De Kwibus prees het werk: hy sprak van juiste trekken,

 

Van stoute taal en regten toon;

 

Maar kon, in al dat ware schoon,

 

Geen beeld, dat hem geleek, ontdekken.

 

De Man was van verwaandheid gek,

 

En steekeblind voor zyn gebrek.

 

Hy hoorde met verwaande zotten,

 

Nooit zonder meê te doen, en ook te lagchen, spotten.

 

Hy vroeg, al roemende op zyn zugt voor Poëzy,

 

Den Digter vriendlyk om Kopy

 

Van 't Stuk, van 't Meesterstuk, dat nu was voorgelezen.

 

De Digter antwoordt, met een uitgestreken wezen,

 

Kopy, myn Heer, Kopy? die zegt voor u niet veel.

 

Myn Heer is zelf 't Origineel.