De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

[p. 239]

De bygeloovige vrouw, en snaaksche doctor.

Een Vrouw, wier man in 't ziekbed lag,

Ging, met het krieken van den dag,

Naar een' ervaren Arts om hulp en raad te vragen.

Zy gaf den Doctor 't Urinaal,

Waarin zy 't water van haar' man had meêgedragen,

En sprak: myn Heer, zie daar wat kwaal

De ziekte van myn' Jan moog' wezen,

En geef me een drankje, dat hem spoedig kan genezen.

De Doctor ziet het water pas,

Of giet het schielyk uit in 't een of ander potje.
Hy kiest een hoekje, of gaat ligt agter een beschotje,

En watert zelf in 't leege glas.

Toen vroeg hy aan de Vrouw hem kort en goed te ontdekken

Of niet haar man een handwerk deed,

En welk beroep hy had: het Vrouwtje was gereed,
Hoe weinig ze ook begreep waartoe die vraag mogt strekken,
Te zeggen dat haar Jan, als hy gezondheid had,
Zes dagen in de week op zynen driestal zat,

En schoenen maakte voor de menschen.

Wel nu, sprak toen de Heer, wiens raad zy had gevraagd,
't Is noodig dat gy 't glas met water huiswaards draagt,
En 't aan uw' Jan laat zien. 'k Voldoe aan uwe wenschen,

Ik zeg u daadlyk waar 't hem schort,

En zorg ook dat hy beter word',

[p. 240]

 

Wanneer hy, enkel door myn water te bekyken,

 

My schoenen maakt, die net geschikt zyn voor myn' voet.

 

Ik kan myn kunst hem niet doen blyken,

 

Zoo hy niet eerst dien eisch voldoet.