De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft
(1781-1782)–Anoniem Vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 266]
| |
Rees uit een loutre beuzeling,
Was 't egter van gevolg voor bei de Trouwgenooten.
De booze man wou, na 't gekyf,
Niet langer slapen by zyn wyf:
By 't wyf was ook, uit spyt, iets dergelyks besloten.
Dus had men 't eveneens aan ieders kant gevat.
Maar wyl het huis niet meer dan eene Bedsteê had,
En 't jeugdig paar, hoe zeer 't mogt op verbetring hopen,
Geen tweede bed had kunnen koopen,
Rees hier een zwarigheid. Na ernstig overleg,
Raakt ze egter schielyk uit den weg.
Men kan op 't zelfde bed zich van elkandren scheiden
Door middel van een plank: die zet men tusschen beiden.
Dus brengt men d' eersten nagt en zelfs den tweeden door.
Men wil om geen verzoening denken.
Elk stelt zich zyne zaak als goed en wettig voor,
En tragt naar geenen vreê, die 't heilig regt zou krenken.
Maar in den derden nagt nam 't werk een' andren keer:
De hevigheid begon te koelen.
De Man lag slapeloos, en draaide heen en weer:
De Vrouw lag ook verbaasd te woelen.
Men dagt van wederzy nu anders aan de zaak.
Men kreeg een denkbeeld van den wellust, van 't vermaak,
Dat de een en de ander door de gramschap moest verliezen.
Terwyl het haastig Wyf zich meest bedrogen vindt,
En zelfverwyt haar kwelt, hoort zy haar Weêrhelft niezen.
Haast sprak ze, en zei: wel moog' het u bekomen kind.
Is 't meening, vroeg de Man: ja zeker, wel te weten,
Was 't vriendlyk antwoord, dat zy gaf.
| |
[pagina 267]
| |
Toen werd de scheiplank weggesmeten:
Men had geen questie meer, en zoende elkander af.
|
|