De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

De korte dagen.

Een jong Student van Oxfords School,

Juist niet verliefd op 't nut der Boeken,

Ging, in 't voorleden jaar, zoo 'k in den tyd niet dool,
Naar Cambridge, om aldaar zyn vrienden te bezoeken.
Hy bleef 'er eene poos, en deelde in al de vreugd

Der blyde en kommerlooze jeugd.

Men zorgde om 's avonds hem op goeden drank te onthalen.
Hy dronk dien Nektar graag: hy leegde volle schalen,

[p. 269]

 

En hield het uit tot in den nagt.

 

't Was dan, dewyl de knaap niet voor zich zelv' kon zorgen,

 

Niet meer dan regt dat hem een Vriend te bedde bragt;

 

Waar hy zyn' eersten slaap eerst aanving in den morgen.

 

En wyl hem niemand wakker riep,

 

Was 't zeker dat de Vriend tot aan den middag sliep.

 

Men vroeg hem, na verloop van bykans veertien dagen,

 

Of Cambridg hem wat mogt behaagen?

 

Ja, sprak hy, alles is 'er wel: ik hou gewis

 

De Wynen, die 'er zyn, voor de allerbeste wynen.

 

Het vreemdst is dat het daar, dit moet elk wonder schynen,

 

Nooit ogtend of voormiddag is.