De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

De minnebrief.

Men zegt ons dat een jongeling,

Die lang van liefde kwynen ging,

En 't voorwerp van zyn min niets dorst te kennen geven,

Aan haar, die hem zyn besten schat,

Zyn vryheid, gantsch ontnomen had,

In 't eind dit Briefje heeft geschreven.

Ik lyde eene onverdraagbre smart:

'k Moet als een martelaar myn dagen droevig slyten:
Ik meende, in myne jeugd, my van myn' pligt te kwyten,

Door wel te passen op myn hart.

Maar ach! ik heb dat hart verloren.

Ik zoek het overal, en 't komt niet weder t' huis.
ô Fillis, hebt ge 't ook genomen by abuis?

'k Bid, laat myn vraag u tog niet stooren;

Zy komt by myn verlies, zoo immer, wel te pas.

Ik heb myn hart niet kunnen vinden,

[p. 281]

 

Sinds dat ik laatst, by heusche vrinden,

 

ô Schoone! in uw gezelschap was.