De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

Ligte Neel.

Een man, die van zyn wufte vrouw,

Slegts weinig weken na de trouw,

In meer dan een geval, met regt, zich mogt beklagen,

Vond zich gedrongen door zyn' pligt,

Tot vordring eener zaak van 't uiterste gewigt,

Een reis te doen van weinig dagen.

'k Bid, sprak hy tot zyn' Egtgenoot,

Dat ge u voorzigtig draagt: stel toch u zelv' niet bloot

Aan strikken, die verleiders spannen.

Ik kreeg dan hoornen op myn hoofd;

En 't wordt in 't algemeen geloofd,

Dat die niet mooi staan voor de mannen.

Hoe hoornen! zegt ze, lief! die moeten lelyk staan.

Keer weer, zoo als gy zyt gegaan.

Hy gaat: hy komt te rug: Zyn spoed heeft haar bedrogen.

Zy groet hem; zy bekykt hem naauw:

Zy vindt hem ongekroond, en zegt, doch met een graauw,

Foei kind! wat hebt gy grof gelogen.