De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

De gaskonjer.

Een arm Gaskonjer ging uit vryen,

En roemde magtig op den schat

En rykdom, dien zyn Vader had:

Hy sprak, als waar' die Heer de rykste zyner tyen.

Juist in 't gezelschap van zyn lief,

En van meer andren van zyn vrienden en bekenden,
By wien hy 't aanzien plag van Vader voor te wenden,

[p. 108]

 

Kreeg hy, op 't onverwagtst, van d' ouden Heer een' Brief.

 

Hy las, en de inhoud was: myn Zoon, door's Hemels zegen,

 

Heb ik geen klein geluk verkregen:

 

Men schonk my eenen post, die jaarlyks, naar ik gis,

 

Wel duizend livres waardig is.

 

De Zoon vond goed den Brief gulhartig voor te lezen,

 

En zorgde dat hy wel tien duizend livres las.

 

Een Heer, die in 't gezelschap was,

 

Zei, hou! het moet maar duizend wezen.

 

Dit zei de man op goeden grond,

 

Dewyl hy agter hem, die zoo vergrootte, stond,

 

En dus ten klaarsten kon bespeuren,

 

Wat som den ouden man zoo kragtig op kon beuren.

 

De pogcher was niet eens verbluft.

 

Hy sprak: myn gryze Vader suft.

 

Hy heeft, dit stel ik vast, een gautsche nul vergeten:

 

't Ware anders veel te klein om 't my te laten weten.