De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft
(1781-1782)–Anoniem Vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 113]
| |
Een' Ezel, hem onnut, in Steê wou gaan verkoopen.
Maar, dagt hy, zoo het beest den langen weg moet loopen
Van 't dorp af heel tot aan de Stad,
Dan komt het daar gantsch afgemat.
Men zou 'er minder prys voor geven.
Die vrees kwam in hem op. Hoe heeft hy haar verdreven?
Hy strikt de pooten vast, en hangt het aan een stok;
Hy buigt, gelyk zyn Zoon, zyn schouders onder 't jok;
En leende de Ezel hun van tyd tot tyd zyn beenen,
Zy willen hem de hunne leenen.
Zy trentlen dus al zoetjes voort.
Welhaast komt hun een man aan boord,
Die zei: wat spel wordt hier bedreven?
Wat mensch zag immer, in zyn leven,
Een lompen Ezel dus vereerd?
Hier is de waereld omgekeerd.
Kees, sprak de Vaar, 't moet zyn beleden:
Hy heeft gelyk: hy spreekt met reden:
Maak los den Ezel, laat hem gaan.
't Geschiedt: hy met zyn' Zoon volgt zagtjes agteraan.
Een korten poos daarna komt hun een tweede ontmoeten,
En met dit kompliment begroeten:
Wel goede luiden, waar zoo heen?
Heeft de Ezel letsel aan zyn been?
Of denk je niet om 't schoenen sparen,
Indien ge 't beest maar moogt bewaren?
Wel, ware ik in je plaats, ik koos
Het dier te sluiten in een doos.
Wel? valt hier weer wat op te vitten?
Zei Jaap: kom Keesje, kom: gaa jy op d' Ezel zitten.
| |
[pagina 114]
| |
Jy bent van beiden 't ligtste pak.
Ry zagt: ik volg op myn gemak.
Zy vordren dus een wyl: doch zien, met trage schreden,
Een oud en statig man op weg hun tegen treden:
Deez' ziet een poos verbaasd het reizend drietal aan.
Hoe zal 't nog, zegt hy, in de waereld eindlyk gaan?
Wel! wat beleeft men wondre tyden!
De Grysaart gaat te voet? de jonge wulp moet ryden!
Wel! zeker dat is niet te lyden:
Foei! 't schaamt zich zelf: kom af van 't dier.
Wat kwelt my deze bengel hier?
De Knaap gehoorzaamt, staat het beest af aan zyn' Vader.
Maar naauwlyks duizend passen nader
Naar steê toe, toonen zich twee meiden op den tril,
En krygen ook een vieze gril.
Wie zou zich hier niet aan vergapen?
Ei kyk dien ouden aap der apen!
Hy bruikt zyn' jongen als een Hond.
Schier hangt de tong hem uit den mond,
Terwyl hy rydt en zit zoo maklyk als een Pater.
Nog schooner! sprak de man, wel kleuters, houwje snater,
't Is myn zeun; jouwe niet: zoo ben je dan zyn Vaar?
Wel zoo veel te erger: dan is 't eene beest op 't aar.
Kom, Kees, zit agterop: nu kan het beest 'er tegen.
Wy zyn al ruimpjes hallef wegen,
Zegt hy: indien het mooglyk was,
Maakte ik het liefst elk een van pas.
Het beestje zelf had geen behagen
Om dezen dubblen last te dragen,
En naauwlyks kreeg men 't voort met slagen.
| |
[pagina 115]
| |
Dit merkt een Spotboef, en hy zegt:
Dit beest trakteert men byster slegt.
Wat balkt het! zoo het kon, 't zou kermen.
De Vrienden moesten zich erbermen
Ten minsten over huns gelyk.
Als ik dit werkje wel bekyk,
Zou 'k my verbeelden, zegt een ander,
Dat deze maats gaan met malkander
Het beest niet veilen, maar zyn huid.
Hier is 't geen kleintje weer verbruid.
Daar moet, sprak de oude Jaap, het zou een Job vervelen,
De Drommel en zyn Moer meê spelen.
Hoe dat men 't maakt of niet en maakt,
't Geen de eene keurt voor goed is 't geen een ander laakt.
Gaa voort maar jong en oud den spot met my te dryven.
Ik ben een Ezel: goed: ik wil een Ezel blyven.
Ik heb den brui van al 't gekwel,
En volg myn' eigen zin: hy deed zoo en deed wel.
|
|