De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

De huwlykshater weerlegd.

Een Huwlykshater, die als Digter lauwren won,

Heeft vry, en bly, en ongedwongen

Zoo zagt en streelend als hy kon,

Een lugtig Hekeldigt, ten schimp van d' egt, gezongen.

Ik geef den aanvang van zyn lied,

Al smaakt my zyn gevoelen niet.

‘'k Stel vast’, zoo klinkt zyn lier, ‘dat velen hunne trouw,

Met ware liefde, in 't hart, voltrekken;

Maar twysfel niet of naberouw

Is, na den bruiloftsdag, by ieder paar te ontdekken.

't Genot verdryft, in d' egten staat,

Den smaak des huwlyks vroeg of laat’.

ô Lezers, is het woord van dezen Digter waar?

Neen: 'k zal de valschheid u vertoonen.

Adrast werd onlangs Weduwnaar,

Nadat zyn lieve Gaê drie dogters en drie zonen,

[p. 134]

 

Tot vreugd van hem en zyn geslagt,

 

Aan hem ter waereld had gebragt.

 

 

 

Hy smaakte 't heilrykst lot: het voorwerp zyner min

 

Bleef zoo in al de huwlyksjaren.

 

Voor de eer van zyne Bedvriendin,

 

Nam hy het vast besluit om spoedig weer te paren.

 

Hy ziet een Weeuw, die hem bekoort;

 

Hy vryt haar, en ze geeft hem 't woord.

 

 

 

Zyn kinders hooren 't nieuws: het komt hun wonder voor:

 

Zy moeten 't wel voor waarheid houên.

 

't Klinkt hun niet lieflyk in het oor,

 

Te hooren dat Papa ten tweeden maal zal trouwen.

 

Zy vragen of hun oude man

 

Hen ergens in mispryzen kan?

 

 

 

Neen, zegt de Vader, neen: myn kroost! ik ben voldaan;

 

Gy hebt me uw liefde en deugd doen blyken.

 

'k Wensch maar een huwlyk aan te gaan,

 

Opdat ik myn gezin vergroot' met uws gelyken.

 

Valt my dat groot geluk ten deel,

 

Dan slaagt myn oogmerk in 't geheel.