De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

De boer en de afgod.

Een Boer, tot geld en goed genegen,

Was, in zyn onverstand, tot afgodsdienst gezind.

Hy smeekte, door zyn drift verblind,

Een houten Beeld om ryken zegen.

Hy knielde op 't aardryk neêr, en bad zyn Godheid aan,
Op dat hem 't heilig Hout van armoê mogt ontslaan;

Maar armoê bleef hem steeds beschoren.

Hy werd misnoegd, en dagt op wraak.

Hy bad nog eens; maar bleef verstoken van de zaak,

En al zyn moeite was verloren.

Toen hield hy op, en bad niet meer;

Maar sloeg den Afgod met een' stalen Byl ter neer,
En mogt door dit bedryf 't geen hy begeerde winnen.

Het fraaye Beeld was hol van binnen,

En in de holte had een ryke Gierigaart,

Om tog voor alles wel te zorgen,

Zyn' lieven schat, zyn geld, verborgen.

Die rykdom was daar wel bewaard,

Zoo lang het Beeld mogt staande blyven:

[p. 193]

 

Maar toen het, door den zwaren smak,

 

In 't nedervallen stukken brak,

 

Ontlastte 't zich van al de schyven.

 

De Boer was wel verheugd met zyn verkregen goed,

 

Maar heeft geen dankbre drift gevoed.

 

Hy riep: wat waart gy dwaas, dat ge u zoo sterk liet dwingen,

 

Hadt gy myn wenschen ras voldaan,

 

Dan zoude u lof noch eer ontstaan:

 

Nu zal ik nooit van u en uwe weldaad zingen.

 

Een ongedwongen gunstbewys

 

Verdient alleen dat elk den gever eere en prys.