Westfries winterboek 't Rad van avontuur

[p. 160]

Toch is t aars

Toch is 't aars, 'n strijt met stille huize,
'n kar die deur de ijvendstilte bonkt met trage tred,
en woid en zoid de lande en de verte
in dommelende vree, as nij 'n goed gebed.

Toch is 't aars, 'n raam met wat gerdoine,
'n bloempiespotje voor 't lijge ruit in grove groei,
en woid en zoid te lande en te velde
't flure van de merel over jonge bloei....

Toch is 't aars, 'n pad met kloine huize,
'n koind dat deur de ijvendstilte roept uit 't warme bed,
en woid en zoid de lande en de velde,
in dommelende vree, as nij 'n goed gebed....

Toch is 't aars, 'n hemel met wat sterre,
'n maan die deur de woie wolke gloidt met stille lach,
en veer in 't land 't loeie van de bijste
die wachte op 't glore van de nuwe dag....

't Is altoid aars, 'n strijt met kloine huize,
'n klompevoet deur 't stille van de ijvend op de weg
en woid en zoid in 't groizig groen verskole
de roze in de hoining en de dichte heg....

[p. 161]

 

En ja.... weerom, weerom den toch,

 

ik kin 't gienien mijst zegge,

 

weerom 'k 't anker van m'n skip

 

't liefst ‘deer’ zou legge,

 

in 't durpie met de smalle sloot

 

en heel die vere wolde

 

met mens en dier in fris vertier

 

en vrolekhoid zo bloide....

 

Weerom? Omdat ik van 't durpie ....houw

 

met lijge vere luchte

 

met rust en stilt' en stilt' en rust

 

en koele klare vruchte.

 

Omdat.... ik weet, ik weet 't niet

 

ik kin 't gienien mijst zegge,

 

want nerges kin ik m'n hande zo

 

tevrede samenlegge....

 

 

 

GRE DE REUS