Yang. Jaargang 13

[p. 140]

Gedichten

Wie was hier de eerste
denk ik vaak,
of ging het laatst naar buiten.
We hadden nog zo of zo veel tijd
en moed genoeg om nog even te blijven.
Ook IK had je wel eens widen zien
met het vuile overhemd aan
of de handen achteloos op de rug gehouden:

een gezicht dat niets meer verliezen kon
en voor een breekbaar gehoor
verlegen om stilte vroeg.

Maar wat ànders
dan een vals onderpand
was dit woord, wat anders
dan een portiek van het leven
waar de grootste verlangens
al tegen de kleinste verwachting
waren ingeruild?

[p. 141]

 

In dit lichaam

 

dat als een land vrij van grenzen

 

een grafplaats onder witte wolken

 

al altijd het mijne is geweest

 

heb ik amper geloofd -

 

laat staan een vertrouwen gesteld

 

de wijsheid waardig.

 

 

 

Eerder op de vlucht dan als gast

 

heb ik in dit lichaam zacht vertoefd

 

dat maar een al te zachte burcht

 

is geweest

 

voor een klein

 

maar onbewaakt verlangen.

 

 

 

Voorbij dit laatste strelen immers

 

raakt geen hand

 

zichzelf nog even kwijt.

 

 

 

Eriek Verpaele