Yang. Jaargang 13

[p. 13]

Ron Boonstra

toen we lawrence binnenreden
met een zwarte vlag,
fiedels fiedelden
de benen van de meisjes
wiegden onder lange rokken,
een heroïsch naakt
dat al zijn kruit verschoten had
zwaaide met zijn krukken:
wat een feestje

er bleef niets heel van tijd en ruimte:
pinkerton reed naar het oosten
een blonde dame aan de piano
zong een lied, dat nog geschreven
moest worden en
kogels vlogen achterwaarts
uit dode lichamen de lopen
van geweren weer in

naakte meisjes storten van balkons
directeuren sterven
orgels gorgelen in de poel der stilte
de wind is koud
en ieder haalt op eigen beurt
zijn visioen om de hoek
van dit leventje

jung blaast zijn voorlaatste adem uit
bedenkt wanhopig wat hij nog kan zeggen

cole younger en jesse james
staren naar de doden
die ze voor zich uit
hebben gestuurd
in de winterwind

- hoor je iets cole? -
- nee, alles is stil nu -

de mens als kleine hemel
die in zich draagt
de spiegeling van vele
ster-achtige naturen

- hoor je iets, cole -
- nee, alles is stil -
- hoor je iets, cole -
- ik hoor de stilte -

de stilte die in één hand klapt