Yang. Jaargang 13

[p. 19]

Luc Castelein

Te mooi om waar te zijn

poëzie is
speels en toch moeizaam     (met kwispelende staart)
een kaartenhuisje opbouwen
en er zo in opgaan
dat voor jou niets anders meer bestaat

en dan met 1 flits
met 1 grote klap
met 1 grote windvlaag
met het 1 X blazen
van het echte     het ruige     het ongenadige
leven
alle illusies zien instorten

en dan in een hoekje
rotsentimenteel     met 1000 gemeenplaatsen
een traan wegpinken
en de verzuchting
het was te mooi
om waar te zijn