Yang. Jaargang 13

[p. 35]

Hugo Hendrix

Afscheid

ik zie de rimpels en de groeven
van je wat bruin getaand gelaat
en lees de tekening der lijnen
lijk met een pen gegrift

ik speur naar het roeren van je mond
naar het lichten van je ogen
en volg het trekkend beven van je aangezicht
wanneer je iets ontroerends las

jij waart geen held geen vaandeldrager
jouw weten was soms maar wat schijn
maar telkens weer en onverwoestbaar
schroeide mij je rijke vlam
en voelde ik dat jij mijn vader waart

in nachtelijke gepeinzen
kijk ik naar binnen in je kist
je hoge schedel uitgevreten
je bruine ogen weg vergaan
je mond tot tandegrijns verworden
mijn vader

ik koester als mijn enige erfenis
jouw vreemde weemoed
mijn onbestemde hunkering
om woorden neer te schrijven

ik fladder
zonder dat ik vliegen kan
de hemel hoog staat volgeschreven
ik draag de doem der aarde laag
het vervloekte pogen zonder end

mijn vader
de hemel is voor jouw voor mij te ver
wij kunnen de boodschap slechts bevroeden
maar midden der kinderen schuilt misschien
de vogel der genade
die stijgen gaat
hoog en hoger nog
en die de hemelteksten lezen zal