Yang. Jaargang 13

[p. 38]

Dany Hilven

ook al zeg je niet
dat er iets in ons veranderd is,
toch kijken wij over elkaar heen
en antwoorden zelfs
op ongestelde vragen

soms echter
wordt het te veel
en zoeken wij warmte bij elkaar

twee uitgehongerde wolven
in de intense rilling
van duistemis en sneeuw

maar's morgens
is er weer het rumoer van de stad
en zo rond het gewone uur
het zware klokkenspel
uit gotisch goddelijke hoogten
neerdalend op zonde en verderf
en weer hoog opstijgend,
gelouterd nu,
in anonimiteit,
maar met onze wensen en verlangens
naar een te verre god
die wij kunnen veroordelen,
uitlachen
en begraven

en dan weer wij,
alleen
en met onze ogen naar binnen gericht