Yang. Jaargang 13

[p. 47]

Ghislain Laureys

Die harde tijd

En dagen gaan en dagen komen,
eentonig ritme van een tijd,
die naar mijn hart met messen smijt,
lijk padvinders naar dorre bomen...

Hoe kan ik in de schaduw dromen,
of zingen van gewonnen strijd,
wanneer mijn hart nog bloedt en lijdt,
men zelfs mijn moeder heeft ontnomen?

'k Heb niets dan mijn onschuldig boeten;
geen huis met vrouw en kind, geen hond
die zich warm neervleit aan mijn voeten...

En wacht mij soms een frisse mond,
een hand die wuift, om mij te groeten:
mijn hart wordt week, maar blijft gewond...