Yang. Jaargang 13

[p. 74]

Herman Vanderplaetse

De moeren

Wanneer de dag verbloeit,
treedt donkerte in hem binnen;
hij staat als uit de grond gegroeid,
boomstil en wacht, zin en
geest gebannen door't roereloze licht
der ringvaarten, het schemerende opaal
- verglimmend in de wolkeneinder - doorzicht
ongrijpbaar en vaag de sloten; recht en egaal
doorsnijden ze het zompige laagland
dat verwaast onder een grauw gemaal
van Cobergher, strak-gelijnde bomen aan de waterkant
trekken langs zwepen lichtgroen en rood
tot aan een hemel, verzinkend in een haal
van donkerblauw tot zwart in 't overweldigend groot
heelal der Moeren waar de wolken handen zijn.