Yang. Jaargang 17

[p. 28]

Vergezichten

I

Alle verre geheimen binnen handbereik,
verschuift hij de grendel van het hek
dat toegang geeft tot zijn voorgeslacht.

Met kersen om de oren daalde de avond
langzaam op de aarde neer.
In en uit de longen van de vogels
vloeide de bedwelmende adem van de bomen.

Handen en voeten geboeid met een rozenkrans
bad een vrouwtje tot de verlosser,
en onder grootvaders stoel lag de hond
die blafte als hij te luid begon te liegen.

Voor de nakende opmars van de maden
haalde hun geest de schouders op, en vloog
langs de duiventil naar buiten.
Blindelings sloot de oudste zoon het hek.

II

Wandelend langs de waterkant,
verlaat hij vederlicht de wereld
waarin de sporen van zijn laarzen staan.

Toen het gras tussen zijn tenen groeide
kwam hij hier soms God tegen
in de gedaante van een maagd,
die op haar rug oeverloos naar de oever dreef.

Uit haar poriën parelde de weelde
van zonnebrand en bloed en bodem.
Maar in de broeikast van een of andere zomer
verdampte plots het eeuwige leven. Voor eeuwig.

Aan de waterkant staart een man,
met een mondvoorraad speeksel en ervaring
tot het einde van zijn dagen,
naar zijn afgebeten vingernagels.

[p. 29]

III

Urenlang gevangen en veilig, ademt hij
onbeweeglijk aan de tafel
in de met lucht en licht vergulde kamer.

Stemmen die hij ergens ver weg hoort,
vermengen zich kleurloos met het verder-
tikken van de tijd en het hart
dat hij eens een orgasme lang bezat.

De gladgeschoren kin in zijn hand
spiegelt hem in het vensterglas voor,
dat wat men aan waarheid weet
geen praatzieke sterveling ooit vergeet.

Door het landschap fietst een man
met een hoge rug en een hoed,
de almaar wijkende werkelijkheid van de wolken
aan de horizon tegemoet.

IV

Uitgeraasd legt hij zijn lichaam
onder het laken languit neer.
In zijn hoofd druppelt traag een kraan.

Binnensmonds somt hij op wat rest
van wat in het kind in hem
was voorbestemd tot dit moment:
holle kiezen, woorden en haaruitval.

In de schaduw van de nachtlamp,
verwarmt zijn hand zijn hart
aan de borst van zijn slapende beminde.
En er is een mug die van liefde gonst.

In een manestraal op het behang,
komen allen die heengingen
nu met een glimlach nader.
Een meisje zoent hem zachtjes op de wang.

Julien Vangansbeke