Yang. Jaargang 17

[p. 5]

Rita Geys

Dacht je echt dat ik
niet wenen kon
Dacht je echt dat ik
nooit alsemscherpe tranen
proefde op verstomde tong
nimmer breukmensen in
prismavlakken wandelen liet...

Dacht je dat echt?

Feit is dat
huilen doe ik niet

Niet zoals jij dat kent,
ken ik

de initiële zenuwprikkel

de beeldvervormende glans

de lauwe treurdruppels

Wat ik dan wel ken?

De krop in de keel

de klop in de kop

de karateslagen

op bevroren hart

dat buigt

dan barst

onder interend verdriet.