Yang. Jaargang 17

Eddy Verloes

Soms is het wonder dichtbij:
wij wandelen
verstrooid
tussen de bladeren
raap ik een gevallen ster op
en zitten we plots aan met de doden.
Ik zoek troost in de fijngeharkte tuinen
van de dood
in de lange rijen marmer
met een beetje mos erlangs
een blad dat erop neervalt
en daartussen, verkleumde mensen,
die zich samendringen rond het gebeente.
De doden worden weer eens levend gemaakt
terwijl de levenden zich telkens wat
meer met d'aarde verbonden voelen.
Het wonder zal blijven duren
De bladeren zullen blijven vallen