Yang. Jaargang 17

[p. 13]

Antoon Sparrow

De illusie

Hoorde ik niet midden rusteloze slaap
mijn naam?

Ik stond op
en omringde alles met licht.

Vlucht niet iets?
Ik huil het na: kom terug!

Ik loop me verdwaald
kan me nergens vastklampen.

Daar is het weer.

Maar hoe ik ook ren,
het ontsnapt mij.

De terugweg is lang
en onvoorstelbaar donker.

Ik lig dagen wakker en luister.
Het keert niet weer,
mijn naam wordt niet geroepen.

Bij het doven van de lichten
is een illusie gestorven.
Ik sluit me op
in een weemoedige berusting
om wat gisteren was
en morgen komen kan.