Yang. Jaargang 17

Peter Verhelst

Soms in het donker
fluister ik: jij bent mijn eeuwigheid
in jou wil ik mijn schreden wagen.

Dan ontbloten handen ons
ontvellen onze woorden
als te jonge bomen
en fluisteren ons kilte in:

Ik zal je kneden, kleine zoon,
de zakken van je leven vullen
met mijn adem

Ik zal jouw tere huid
doen wennen aan de handen
van de hete aarde.

En als ik lach
zal ik je wel ontvangen
want weet je, kleine zoon,

Ik ben je laatste deining,
In mij vloeien alle woorden uit
tot eeuwigheid.