Yang. Jaargang 17

[p. 36]

Ghislain Laureys

Het masker

Gij, die mij kent of denkt, ten minste, mij te kennen
en mij, sinds lang, als een gelukkig mens beschouwt,
daar ik u, met mijn brede glimlach, kon verwennen
en zing en drink, en niets in 't leven heb berouwd.

Hoe zouden, van verwondering, uw ogen schrikken,
moest gij, mijn hart, met vele open wonden zien,
en mij, in 't holle van de nacht, plots horen snikken:
men kan niet altijd aan het noodlot weerstand biên...

Maar gij merkt niets, tenzij de glimlach op mijn wezen,
het masker dat de sporen van veel lijden bergt...
Gij hebt mij, als ‘gelukskind’, overal geprezen,
en toch, ik ben een mens die warmer zonne vergt
opdat mijn jonge, zieke hart, eens zou genezen...