Yang. Jaargang 17

Mon Vertriest

ik woon op je huid, tussen
de poriën van je lederwarme dijen.

mijn stuifmeel rust in je venusschoen.

(je vuur brandde onder mijn handen en in
mijn borst was enkel je naam gegrift,
een brandmerk op mijn stem).

en zo werd je al wat ik begeerde:
een grenzeloze naaktheid als een diepe roos,
of misschien,
een jonge bloesem in de nacht.

een onbewoonde kust.