Yang. Jaargang 17

[p. 48]

Karel Korenaar

Blauw brood

blauw brood at ik
met gekneusde mond en verschaalde tanden
ik ging grijs alleen maar in een mantel gehuld
verloren in zompige velden

de einder zoals steeds met mist omklad
beval me niet te stoppen
zij week terug bedeesd als een bang kind
voor mijn herhaalde stappen

ik zag zelfs geen dier naast me
zo blauw was het brood dat ik at
die zondag

en de wind lag gelaten in het gras