Yang. Jaargang 17

Wim Jans

Vreemde stad

Ik ben een mistwaas
in de stad, een claustrofoob
waar oude karvelen
traag de langzaam huilende
vreemde haven binnenwaden
die reeds hun ankers
op een slijkbehaarde bodem
diep en hopeloos graveerden
waar nog slechts korte strengen hoop
in het traag en stil huilend water
langzaam zinken
slechts het schijnsel van de naar
laatste adem roepende lampions
laat vermoeden dat hier de angst
van een vreemde stad de lippen
van verstokte zeepiraten
heeft dichtgehijt
en dat hun lichamen slechts nog drijven
op het ritme van het grijze schijnsel
waarop zwarte eenden hun nesten bouwen
en hunkeren dat angst met zacht handgebaar
der stervende kaarsen vlug het onverwachte
afscheid wuift.