Gedichten

[p. 153]

De onteigende tuin

Soms als mijn hart het niet meer houdt,
En ik, vreemd voor mijzelf, neerslachtig,
En tot doen en laten onmachtig,
Me een dooden vogel voel, zoo koud -

Dan dwaal ik naar den ouden tuin,
Dien ik ontdekt heb, kort geleden:
Muur en paviljoen zijn in puin
En de perken liggen vertreden;

Maar tusschen de spichtige kruinen
Ligt, vreemd afgezonderd en wild,
Een gazon dat zichzelf verspilt
In een orgie van bloemenpuinen.

Asters, klein door het wilde tieren,
Gladiolen, half weggezakt,
Dahlia's en rozen, geknakt,
Herfstchrysanten en anjelieren,

Het bloeit er alles in een naakte,
Ongeordende, wilde pracht,
Fier bogende op eigen kracht,
Nu het zich van den mensch losmaakte.

En door liefdevol maar te staren
Naar dit onbaatzuchtige schoon,
Dat niet vraagt naar lofprijs of loon,
Voel 'k de lucht in mij weer opklaren.

Ach hoe schoon zijt gij, kleine rozen,
Die uw blaadjes zoo stil vermorst:
De tepels van een vrouwenborst
Zou 'k niet zachter lief willen koozen.

[p. 154]

 

En toch, heel dit klein onverwachte,

 

Ongeordend schoone gebied

 

Wekt een zwarten vleug van verdriet

 

Op in het rijk mijner gedachten.

 

 

 

Waarom kan niet de mensch zoo rein

 

En zoo stil en zoo zelfontkomen

 

Als de bedwelmende aromen

 

Boven een bed met bloemen zijn?

 

 

 

En ik keer nooit geheel genezen

 

Van mijn wild bed met bloemen weer.

 

Kleinste schoonheid drukt mij terneer.

 

En zoo zal het wel altijd wezen.