Gedichten

[p. 205]

De warme wijnberg

De warme wijnberg, waar 'k mij 's middags vlijde
Onder den breeden eik, de antieke goden
Prijzende met een van Horatius' oden,
Die 'k prevelend en voor mijzelf uitzeide,

Die warme plek, helaas, uit warmer tijden
Is uit mijn naakt bestaan sinds lang gevloden,
Gelijk een gouden droom waarvan men noode
In 't kleurloos ochtendlicht vermag te scheiden.

Eens keer 'k er weer en zij 't als een oud man,
Om er mijn tong en dor hart te bevochten,
Horatius, aan uw gevulde kan.
De grauwe lokken weelderig doorvlochten
Met roze', een schim, zit gij mij tegenover,
Plukkend den dag, onder het eikenloover.