Het gevecht met de muze

[p. 25]

Droom

Ik liep aan grijs-groen water; dag noch nacht
heerste er en geen schemering;
wel groeide op de oever gras dat zacht
vrouwelijk woof, doch waar geen leniging
uit aanwoei... en met halfvermolmde benen,
waar merg en zenuw lang reeds uit verdwenen,
strompelde ik, tastende, als een kreet
- signaal van spaarzaam opgezameld leed -
diep uit het water naar de vrijheid drong
en losgeweld uit zijn beslotenheid,
verduizendvoudigd en van leed bevrijd,
flitsend over de effen spiegel sprong...
Ik wierp mijzelf voorover op het riet
en met de slapen ik den spiegel stiet
en zag en ik werd grauw en wit - nog stond
als ik ontwaakte water in mijn mond.

Een kind zag ik, onder de effen stand
des waters zinkende omlaag:
naakt wenkte het nog eenmaal met de hand,
dan plooide het oneindig moe en traag
armen en hoofd als bloemblade' in elkaar
van water en vergeefs verlangen zwaar:
het trok de kleine knieën naar de borst
en boog het grote hoofd tegen de knieën,
het grijs-groen water hield het blank getorst
en vissen zag ik om zijn naaktheid vlieën.

[p. 26]

 

Er kwam een weten schreiend in mij aan,

 

een weten en een zien: hoe jong een schoot

 

heeft het gedragen en te niet gedaan...

 

En hoe weemoedig en gelaten bood

 

dit kind zichzelve nu den koelen schoot

 

des waters aan...