Het zanduur van den dood

[p. 18]

Rondeelen

I

Geen gaven spilt Natuur om niet;
de nanacht ziet de morgenstond
terug als een bleekrode wond
en 't licht ruist als etherisch riet
door het gordijn tot op de grond.
Maar tussen de geliefden, ziet,
op 't bed zit met gesperde mond
- gedroomd als een hoog merellied -
het kind, dat hongrig mereljong,
te beven op mijn musisch riet;
geen gaven spilt Natuur om niet.

[p. 19]

II

Een roos in 't bekkeneel, gevuld met aarde,
een krans van rozen rond de schedelwand,
dat is, schoon lief, de somma, die 't verstand
mij van u liet, nu de dood u niet spaarde;
lachen en schreien, 't is gering van waarde,
liefde en leed, 't is al ontbloot van grond,
nu gij, met wie 'k ter koele nanacht paarde,
sneller uw uitweg naar den Hades vond;
hoe haak ik naar uw hoofdje klein en blond
en ach, hoe haat 'k de rozen in de gaarden,
want wat ontstaat ter plaatse van uw mond?
een roos in 't bekkeneel, gevuld met aarde.

[p. 20]

III

Nu zet, Prinses, uw hart op God
en zet op mij, Prinses, uw zinnen,
want voor wie als verdoemden minnen
is dit de sleutel en het slot;
ras nijpt de armoe liefde's strot,
de schaal raakt leeg, het broodmes bot,
't kind schreit gewikkeld in vuil linnen -
Vrouw Venus eist een beter lot
dan munten, nikkelen en tinnen,
zet dus op mij, Prinses, uw zinnen
en zet uw hart, Prinses, op God.