Bob zonder zorg

[p. 34]

Vierde hoofdstuk

Toen Bob na het eten met de jongens was gaan spelen en nauwelijks een kwartiertje buiten was, werd er aan de woning van mevrouw Versteeg gebeld. De oude Mietje opende de deur en zag weldra een deftig gekleed heer in de opening verschijnen, die zich bekend maakte als de heer Bechstein, Bobs hoofdonderwijzer.

‘Hoe zegt u?’ vroeg Mietje, die den naam niet goed verstaan had.

‘Bechstein,’ herhaalde de directeur van 't jongensinstituut, en Mietje begaf zich naar de voorkamer om haar mevrouw te melden, dat ‘meneer Vechtzwijn’ aan de deur was.

‘Dien naam heb ik nog nooit gehoord,’ zei mevrouw Versteeg lachend, ‘je hebt zeker weer niet goed gehoord.’

‘Ja, een boord heeft hij ook om.’

‘Wat wil die man?’ riep mevrouw aan Mietjes oor.

‘'k Weet het niet, mevrouw.’

‘Wacht, ik zal zelf wel eens kijken.’

Maar nu had mama al gauw gezien wie de bezoeker was. Ze schrikte er zowaar van! Meneer Bechstein! Wat die wel kwam doen?

‘Komt u toch boven, mijnheer. Mijn dienstbode is wat erg doof, en had uw naam ver-

[p. 35]

keerd overgebracht,’ verontschuldigde mevrouw zich.

De heer Bechstein hing zijn hoed en stok aan den kapstok en werd door mevrouw in de kamer geleid, waar zij zo-even zat te lezen. De directeur boog beleefd en zei:

‘Mevrouw, vergeef mij dat ik U een ogenblik kom lastig vallen. Als u even tijd heeft, zou ik gaarne eens met u over uw jongen willen praten.’

‘Over Robert? Er is toch niets gebeurd, mijnheer?’

‘Maak u niet al te ongerust, mevrouw. Het zijn gelukkig niet zulke enorme misdaden, waaraan Robert zich schuldig gemaakt heeft, maar in het belang van den jongen is het zeker, dat ik eens ernstig met u spreek.’

‘Maar mijnheer, u maakt me toch werkelijk ongerust.’

Daarop vertelde de heer Bechstein hoe Bob, waarschijnlijk in een ogenblik van drift, zijn onderwijzer een stuk van een liniaal naar het hoofd had geworpen, en hoe hij later, uit wraak over zijn opsluiting, de kraan in het washok had opengezet, waardoor de benedenverdieping met overstroming bedreigd werd.

Mevrouw hoorde het hoofdschuddend aan. Zij kon niet begrijpen, hoe haar jongen -

[p. 36]

die wèl zorgeloos en soms onverschillig was, maar toch niet slecht - er toe komen kon, om zijn leraar aldus te behandelen.

‘Och, Mevrouw,’ vervolgde de heer Bechstein, ‘het was niet mijn doel, om u alleen van deze feiten in kennis te stellen, maar vooral om met u de middelen te bespreken, die ons ten dienste staan, om het karakter en daarmee het leven van Robert in een wat ernstiger richting te leiden. Hij is volstrekt geen domme jongen, in sommige vakken is hij bepaald zeer vlug, maar zijn verregaande nonchalance speelt hem de lelijkste parten.’

Mama zat treurig en verslagen voor zich uit te staren, het overviel haar zo onverwacht. Ach, ze had na den dood van haar man toch al zo'n saai en treurig leven, en moest dat béétje geluk, dat het bezit van haar enigen jongen uitmaakte, ook nog verbitterd worden door zijn slechte gedrag?

‘Ik weet niet, wat ik er van zeggen moet, mijnheer,’ zei ze zuchtend. ‘Ik zeg het zo dikwijls tegen hem: ‘Bob, jongen, denk toch eens na. Word toch eens wat verstandiger!’ En dan is het: ‘ja mama, ik zàl mijn best doen, want ik houd o zoveel van u.’ Maar 'n ogenblik later is hij z'n goede beloften weer vergeten en gaat weer z'n ouden gang. Ja, vroeger, toen m'n man nog leefde, ging het heel wat beter met den jongen. Zijn pa had

[p. 37]

er ontzag in, mijnheer, die wist hem altijd te overreden en in bedwang te houden. Och, ik ben misschien te zwak in mijn optreden, juist omdat ik zo zielsveel van mijn kind houd.’

‘Welnu Mevrouw,’ troostte de directeur, ‘laat mij dan trachten u te helpen. Bob is volstrekt geen kwade jongen, en zijn onbesuisde handelwijze tegenover zijn onderwijzer zal hij waarschijnlijk wel niet zo bedoeld hebben. Ik geloof dat wij den jongen allicht kunnen verbeteren, door hem wat meer te controleren. U zoudt hem bijvoorbeeld, vóór hij aan zijn spelen of liefhebberijen begint, de lessen eens kunnen overhoren of zijn schriftelijk werk nazien. Natuurlijk is dat de taak van den onderwijzer, maar hier moet de ene hand de andere wassen. Of - wanneer u dat wenselijker vindt, kunt u hem des avonds zijn werk bij mij aan huis laten maken...’

Op dit ogenblik werd er driftig gebeld.

Een ogenblik later kwam de oude Mietje met ontsteld gezicht de kamer binnen en riep: ‘O mevrouw, mevrouw! Wat een schrikkelijk ongeluk!’

‘Wat is er dan?’ riep mama verschrikt. ‘Bob toch niet?’

Mietje knikte en jammerde: ‘Och dat lieve kind... och dat stakkertje...’

[p. 38]

Mevrouw snelde de kamer uit, zonder op haar gast te letten, en zag bij de trap hoe Piet Hoogerwaard en David Boekhorst haar jongen ondersteunden bij 't klimmen.

‘O, m'n lieve jongen, wat is er nu toch in 's hemelsnaam weer gebeurd?’

Bob glimlachte flauwtjes.

‘Gevallen... zandspoor...’ zei hij mat.

Ze brachten hem in de kamer, waar mama hem op de sofa legde. De heer Bechstein, begrijpende dat er een ongeluk gebeurd was, trok zich terug in een andere kamer. Hij vreesde, dat Bob bij het zien van zijn directeur schrikken zou, en dat wilde hij niet.

Intussen was de drukte, die er om dit voorval gemaakt werd, vooral door Mietje, erger dan het ongeval zelf. Bob had een flinke schram aan het voorhoofd, die weinig of niet bloedde. Alleen was de plek wat opgezet en was hij door den val enigszins verdoofd.

Mama wies de wond uit en toen ze tot haar geruststelling zag, dat die niet bloedde, vond ze het ook overbodig om er een verband op te leggen. Ze liet Bob wat tot rust komen, bedankte de jongens voor hun hulp en begaf zich naar de achterkamer, waar de heer Bechstein zich teruggetrokken had.

‘Excuseer mij,’ sprak mevrouw, ‘dat ik u een ogenblik aan uw lot heb overgelaten...

[p. 39]

Daar wordt me dat kind thuisgebracht met een wond aan het hoofd. Ze hebben gespeeld tussen de zandwagens en daar is hij gevallen. Ach, het is wel een ongeluksdag vandaag!’

‘Moed houden maar, mevrouwtje. Het zal nog wel best met hem terecht komen. Hij behoeft nu niet te weten dat ik hier ben, 't zou hem misschien geen goed doen. Laat ons hopen, dat hij morgen beter is, dan zal ik ook eens met hem praten.’

De heer Bechstein begreep terecht, dat het nu niet meer het geschikte ogenblik was, om verder over de zaak te spreken en nam daarom afscheid. Bob was in een lichte sluimering geraakt. Mama was bij hem, beschouwde zijn gelaat met een meewarigen blik. Zij hield zijn hand in de hare en een traan rolde haar over de wang.

Arm moedertje!

Arme Bob-zonder-zorg!