De voetbalclub

[p. 79]

IX.
Een prettige tijding.

Naar hartelust had ‘Sparta’ heel den volgenden morgen onder leiding van mijnheer Hilgers op het voetbalterrein gespeeld. De jongens kwamen er nu goed in, en hun onderwijzer, die in deze vacantie zoo'n recht gezellige kameraad voor hen was, richtte hen meer af op zuiver, kalm berekend spel, dan wel op ruw geweld en onnoodige inspanning. Daardoor gaf de club meestal prachtig spel te zien, waar oudere spelers hun bewondering voor zouden uitgesproken hebben. Toen het nu tegen twaalven liep en ze de gereedschappen in het clubhuisje hadden opborgen, ging de heele troep huiswaarts. Even voor het dorp, moesten ze den overweg van de spoorbaan, die de heide doorsneed, passeeren. Juist, toen zij daar waren aangekomen, werden de afsluitboomen neergelaten. In de verte kwam de trein uit de richting Utrecht en hier en daar zag je de menschen met 't hoofd uit de raampjes hangen.

Opeens hoorden de jongens Anton schreeuwen:

‘Pa! Daar zit pa! Pa zit in den trein! Hoerá!’

[p. 80]

‘Waar? Waar?’

‘Kijk, hij zwaait met zijn hoed!’

Alle jongens zwaaiden terug met de petten.

‘Sapperloot, dat vind ik leuk, dat pa eens komt ovenvippen.’

‘Ja,’ zei Paul, ‘dat hadden we niet verwacht. Willen we gauw allemaal naar 't station rennen? Vooruit dan!’

De trein was echter al lang aangekomen, vóór de jongens het station konden bereiken, zoodat ze al niets anders konden doen, dan den heer Visser tegemoet loopen. In de Stationsstraat kwamen zij hem dan ook tegen. Anton holde een eind vooruit.

‘Dág pa! Wat écht, dat u eens komt!’

‘Zoo jongen, beste Anton. Sapperloot, wat zie je bruin! Je lijkt wel een neger! 't Schijnt hier heilzaam voor je te wezen!’

‘O pa, 't is hier zoo gezond en zoo mooi! Kijk, daar hebt u de jongens! We gingen juist naar huis, toen we u in den trein zagen!’

Vroolijk pratend wandelde het troepje, met den heer Visser in het midden, naar het huis der Hartinks. Daar werd oom heel hartelijk door den heer en mevrouw Hartink ontvangen, het was een heel aardige verrassing.

Het is te begrijpen, dat Anton dien middag wat meer in de buurt van huis bleef dan anders. Telkens was hij dan ook bij zijn vader, en ze gingen saampjes den grooten tuin eens in, om eens wat vertrouwelijk te kunnen praten. Met opzet, uit bescheidenheid gingen Paul en Dolf, noch Jo en Greta met hen mee; men begreep,

[p. 81]

dat die twee elkander eens onder vier oogen moesten spreken.

Tijdens de koffie beloofde Anton's vader, dien middag eens met de jongelui op stap te gaan. Hij had ook zoo een en ander van de voetbalclub gehoord en wilde nu heel graag ‘Sparta’ aan het werk zien. Maar bovendien werd er iets aan de koffietafel besproken, wat misschien voor de familie Hartink, èn voor Anton, èn voor ‘Sparta’ van zeer veel belang was.

Anton's moeder was een ziekelijke, zwakke vrouw, die bijna voortdurend verpleging noodig had en die zich daardoor maar bitter weinig met de opvoeding van haar zoon kon bemoeien. Zijn vader moest veel op reis en kon dus ook al weinig toezicht houden. En nu stelde de heer Visser voor, dat Anton bij een onderwijzer in Westenberg ‘in pension’ zou gaan, en blijven zou te midden van de vrienden, die hij hier gekregen had. Dat was een heerlijke tijding.

Anton vond het eerst wel heel naar, dat hij zijn lieve moeder nu in zoo'n langen tijd niet zou weerzien, maar het leven hier was toch zoo prettig, en kon hij niet geregeld op gezette tijden eens naar den Haag?

Het plan werd in alle onderdeelen besproken en de heer Hartink besloot, er dienzelfden middag eens met den heer Hilgers over te gaan spreken.

Mijnheer Hilgers bewoonde een aardig huisje even buiten de kom der gemeente. Hij had juist een mooi kamertje beschikbaar en was wel genegen, den jongen onder zijn bescherming te

[p. 82]

nemen. Over de condities was hij het spoedig met den heer Visser eens en nu werd besloten, dat Anton bij het einde der vacantie zijn intrek zou nemen bij mijnheer Hilgers.

Nog een paar uren vermaakte oom Visser zich met de leden van ‘Sparta.’ Hij prees hun fraai voetbalspel en werd ten slotte door heel de club en de familie Hartink naar het station gebracht.

‘Vind-je het prettig, Anton, om voortaan bij ons te blijven?’ vroeg Paul, toen ze van het station terugkeerden.

‘Dat zal wáár zijn!’ was het antwoord. ‘Maar... zou ik nu voortaan ook lid mogen zijn van “Sparta”?’

‘Wel, natuurlijk!’ zei Paul. ‘Zeg jongens, Anton wordt lid van “Sparta”, nietwaar?’

‘Natuurlijk!’ was 't algemeene antwoord. ‘Vandaag moet hij ingeschreven worden!’

‘Best,’ zei Anton. ‘Ik heb in deze dagen al heel wat door jullie van het voetballen geleerd, en ben er niet bang voor, of ik zal het gauw heelemaal kennen.’