Morendo

[p. 21]

Spinrag

Het open raam, de lente die ik drink,
de wind een hand, die op mijn oogen zinkt.
Waar heb ik dit bezeten en hoe vindt
het mij in 't stof, vergeten en verblind.

Want wat de regen later op de avond
windstil en zijig fluistert aan de ramen,
is voor geen ander verder te vertalen
en voor mijzelve doodelijk beschamend.