Eerste oogst

[p. 6]

VI.
Kind en mensch.

Hoe heerlijk-goed is 't een klein kind te wezen, -

Klein voor de eenheid van het groot heelal,

De pracht, die nooit dit hart bereiken zal,

Waarnaar wie grooter ware' een wereld wezen.

O! in een kinderziel wijsheid te wegen,

Die 't wisslend leven al zijn kindren geeft, -

Als elk maar weent en lacht - waarachtig leeft, -

Zóó kind bij menschen is een rijke zegen!

Ik voel geen lastig lijf: - mijn ziel alleen

Buigt zich en luistert naar wat is geleden,

Een diepe rust ligt toovrend om mij heen

Naar 't oord, dat door geen mensch nog werd betreden.

De warme zon bloeit voor mijn stille voeten, -

Mijn oogen lachen zacht, haar stil te groeten.