Eerste oogst

[p. 86]

LXI.
Mei-verbeelding.

De Lente, die jonge lichtzinnige meid,

Heeft de eerst-open knoppen gevonden, -

Dat heeft ze direct aan den hemel gezeid,

Die direct om muziek heeft gezonden: -

Daar stapt in haar gele japon

En voortreflijk gedecolleteerd -

Zij die meer zoo'n marsch componeert:

De orkestmeesteresse - de zon!

Zij opent haar nieuw exemplaar,

En roept het orkest bij mekaar!

Het koper voorop, in een halleve maan,

Met bazuin en trompet en trombone,

Dan het andere tuig - en heel achteraan

Het orgel, met de pijpe' in colonne; - -

Een oogenblik is alles stom: -

Mevrouw schudt haar kanten lapellen,

Maar voor ze tot drie gaat tellen

Kijkt zij nog eens achterom -

Daar ziet ze nog juist het gevaar: -

Goddorie de aarde is niet klaar!

[p. 87]

 

Het orgel aan 't blaze' of het water inkrijgt,

 

De trompet geeft een schreeuw - een fatale,

 

De rest wordt ineens bleek - lacht witjes - en zwijgt,

 

Als verzonken ze al in de finale -

 

Op zijn eentje klaagt een klarinet; -

 

Maar de zon, die 't stuk had vervaardigd,

 

Verscheurt het ding diep verontwaardigd,

 

En verdwijnt in haar kabinet; - -

 

En beneê ziet de Lente zoo naar: -

 

De schuld lag voornaamlijk aan haar.

 

- - - - - - - - - - - - - -

 

Kameraads! of 't jaren en dagen nog duurt -

 

Maakt de aarde te voren in orde: -

 

Ziet! als overal alles schoon is geschuurd,

 

Je kindskinderen groot zijn geworden -

 

Als dan weer de Lente den hemel indraaft

 

En de schaatrende Mei wordt geboren

 

En het daverend lied van den toren

 

Je oud hoofd onder bloemen begraaft - -

 

Dàn dàn is het oogenblik eindelijk daar: -

 

Maats! maakt gij de aarde vast klaar!