Uit stilte en strijd

[p. 35]

XV.
De beukenhaag.

Langs de' uitgetreden duistren weg
Bouwt, om de tuinen te versperren,
De oude ruige beukenheg
Haar zwarten wal tegen de sterren, -

Het dorre hout ruischt in den nacht

Als eene eindelooze klacht.

Van onder kaal en afgetrapt,
Vol puisten aan haar arme stammen,
Is zij aan alle kant gekapt
En wuift geen tak meer uit haar kammen, -

Van buiten is zij gladgesnoeid,

Van binnen is zij kromgegroeid.

Maar in de stoppelen verward,
In al haar kronkelhout verholen,
Hangt, als een eenzaam donker hart,
Nog een verlaten nest verscholen, -

Daar zat een mooien lentedag

Een liedje in, dat niemand zag.

[p. 36]

 

En elken Mei keert haar geloof

 

Terug aan 't eeuwig groene leven,

 

En vol van bloot en teeder loof

 

Staat zij weer in de zon te beven, -

 

Doch kiemt en geurt en wuift zij weer,

 

De tuinman snoeit en snijdt haar neer.

 

 

 

Zoo staan zij eender allemaal,

 

Geknipt, gekapt en afgeschoren -

 

En toch is elke stronk eenmaal

 

Uit eenen beukeboom geboren, -

 

En geen van hen wordt immer groot,

 

En geen van hen gaat immer dood.

 

 

 

En ginder staat het zwart en zwaar

 

Kasteel van duizend duistre twijgen,

 

Staat de oude trotsche beukelaar

 

Alleen in 't starrenlicht te zwijgen, -

 

Zijn machtig mateloos gevaart

 

Droomt van den hemel en de aard. -

 

 

 

Wij groeien op een slechten grond

 

Met onze machtelooze wenschen - -

 

O haag wij zijn als gij gewond,

 

Geknotte en geschonden menschen!

 

Een donkre wal staan we in den nacht,

 

En door ons hart huivert het zacht.