Uit stilte en strijd

[p. 55]

XXVIII.
De hemelspiegel.

Als twee lichten dwalen

Wij den hemel door,

Als de sterrestralen
Die in 't duister dalen

Wischt de nacht ons spoor.

Onze banen vonden

Beider glanzend bed,

Sinds die lichte stonde
Schrijven zij heur ronde

Naar gelijke wet.

Verre stemmen geven

Ons eenzelfden naam,

Doch wij beiden bleven
Naast elkander zweven,

Vielen nimmer saam.

Zilvren regen ruischt er

Onze baan voorbij -

Dan weer dooft die luister
En wij ijle' in 't duister,

Slechts elkaar nabij.

[p. 56]

 

Soms zien wij de vore

 

Van een stralend pad -

 

Blinder dan te voren

 

Laat ons die verloren

 

Onbekende schat.

 

 

 

Door de stille sferen

 

Gaat een weg van licht,

 

Aller staag begeeren

 

Is daartoe te keeren -

 

Geen is goed gericht.

 

 

 

Tusschen tegenheden

 

Weifelt onze vlucht,

 

Want de lichte steden

 

Fonkelen beneden

 

Als de sterrenlucht.

 

 

 

Alle levensbanen

 

Zien in haar heur beeld: -

 

Spiegel aller wanen,

 

Die met stomme tranen

 

Als met sterren speelt.

 

 

 

Mensche' en steden sterven,

 

Nijgen eens ten val -

 

Mensche' en sterren zwerven

 

Als verdwaalde scherven

 

Door het diep heelal.

 

- - - - - - - - -

[p. 57]

 

Zie hoe dicht bepereld

 

Heel de hemel wacht, -

 

Om ons rust de wereld

 

En ons harte dwerelt

 

In den sterrennacht.