Zwervers verzen

[p. 51]

XXXI.
De Levende.

Als de wijde barre stranden
Ligt mijn boezem op de wereld,
Aan de golven, aan de stormen,
Aan de bulderende zeeën -
En zij sturen hun getijden
Over mijn geteisterd lichaam -
En hun zoute doode oogsten,
En hun zwart-gebeten wrakken,
En hun harde schelpen schuren
Aan mijn hart en aan mijn harsens -

En uit iedre diepe horen

Ruischt een koor van eeuwigheden -!

Als de glanzende valleien
Golft mijn boezem op de wereld,
En haar lichte vuurge zaden
Vallen van haar heete lentes
In mijn poriën die dampen,
In mijn aders en mijn vaten -
En zij bloeien uit mijn oogen,
Al de bloemen van de wereld,
En zij hangen uit mijn handen,
Al haar opgezwollen vruchten -

En ik lig er hijgend onder,

En ik kan niet ademhalen -!

[p. 52]

 

Als de duizelige rotsen

 

Staat mijn boezem op de wereld,

 

Met zijn ijle witte toppen,

 

En mijn hoofd hangt in de wolken,

 

En de neevlen van de laagten

 

Paarlen om mijn bleeke slapen -

 

Tot zij schreiend samendropplen,

 

Tot zij bigglen naar beneden,

 

Tot zij schuimend overloopen

 

En als ruischende rivieren

 

Stroomen naar de horizonten -

 

En mijn bange kruin verbijstren -!

 

 

 

Als een bosch van holle boomen

 

Rijst mijn boezem uit de wereld -

 

Alle zuchten, alle klachten,

 

Alle wilde woeste galmen,

 

Alle kreten van dit leven

 

Schreeuwen door die schorre pijpen -

 

Uit de sidderende wortels,

 

Door de donderende stammen,

 

Tot de bruisende bazuinen

 

Van de dolgeworden kronen -

 

En een vlucht van donkre vleugels

 

Loeit er door mijn levend lichaam -!

 

 

 

Aarde! aarde! blaas ze henen -

 

Al die golven met heur oogsten -

 

Demp die diepbebloeide bedding -

 

Laat die toppen nederploffen -

 

En die hemelhooge boomen! -

[p. 53]

 

Laat mij zinken in de golven,

 

Laat mij sterven onder bloemen,

 

Laat mij glijden uit de hemel,

 

Laat mij heengaan op de adem

 

Van die woedende gezangen - -

 

Dat 'k uw zwarte schoot kan vinden

 

Om er eeuwig te gaan slapen -!