Den Cleefschen Pegasus
(1654)–Maria-Margareta van Akerlaecken–
AuteursrechtvrijDat sySO Ionck den Prins van Oranien heeft wech genomen
Mede de blyschap die daer wederom is gecomen,
Door het vercrijgen van een jongen Zoone,
Zijnde Prins van Orangien seer schoone.
Mede vande Princesse hare Hoogheyt,
Sy in sterven getoont heeft verduldicheyt.
Van haer Gemael den KeurPrins end nu haer zoon
Waer in sy haer draeght als een Christen schoon.
| |
Poëts gewijs afgebeelt.O! Over felle Doodt, ick roep over u wraeck,
Van't geen ghy ginckt bedrijven,
| |
[Folio D6v]
| |
Moest ghy het Landt tot noodt, een sulcken swaeren saeck
End droefheyt hier bedrijven.
Had ghy dien Prins soo lief, dat ghy hem dus subijdt
Deed uyt de werelt scheyden?
Ia g'stelt hem als een dief, waer door dat ghy verblijdt,
U Loff noch gaet verbreyden.
Cloto end Lachesis, oock Atropos daer toe,
Maeckt ghy nu heel t' onvrede.
Haer droefheyt dat's gewis en weten sy niet hoe,
Die dragen konnen hede,
In Nederlandt men weendt, om dat sy met verdriet
Dees Prins hebben verlooren,
Die sy hadden gemeendt, haer soud beschermen siet,
Daer toe was hy verkooren.
Ghy hebt niet eens gewacht, dat Atropos syn draet,
Ginck heel aen stucken snijden.
O Neen! maer heel onsacht, heeft u strael sonder maet
Sijn leven gaen bestrijden.
Hebt ghy door grooten haet, hem uyt 't leven geruckt,
Dat hy niet meer soud bloyen?
Denckt vry dat soo een quaet, niet naer u sin geluckt,
Sijn Jonge spruyt sal groyen.
Siet wat Lucina hier, tot uwe spijt nu doet,
Weed'rom een Zoon laet comen,
Die sy tot groot playsier, syn Vader volgend' voet,
U macht is weer benomen.
Of is't om dat ghy meendt haer Hoogheyt te doen leedt,
Dat b' hoeft ghy niet te dencken:
Want sy nu niet en weendt, gelijck de Heyd'nen deedt,
Ghy cundt haer doch niet crencken.
Om sy met groot gedult, verdraeght gestadichlijck,
Wat haer mach over comen,
Soo dat ghy nimmer sult, verwinnen haer ree'n rijck,
Sy wilt geen ong'luck schroomen.
Insonderheyt sy siet, dat haer een Iongen Zoon,
Is door haer Zoon gegeven,
| |
[Folio D7r]
| |
Waer door sy uyt verdriet, haer droefheyt tot een loon,
Weer can in vreughde leven.
Maer doodt dat ghy u macht, aen desen Jongen Vorst,
Woud op een nieuw doen blijcken,
Neemt hier op vry een acht, dat hare cloecke Borst,
Door droefheyt niet soud wijcken.
Waer door m'haer noemen magh, de cloeckste van desen tijdt,
Als men ergens kan vinden.
't Sy dat men soecken sagh, de heele werelt wijdt,
die Cloecheyt soo beminden.
Maer Doodt ick denck dat ghy hebt van dien Prins gevreest,
Alexander soud g'lijcken,
Die in dien tijdt dat hy, ter werelt is gheweest,
Deed d' heele werelt wijcken.
Hy was maer dertich Iaer, als hy de werelt ras,
Had heel te mael gewonnen,
End desen Prins voorwaer, maer twee mael twalef was,
doen ghy hem hebt verslonnen.
Ick wensch den Iongen Prins, tot u ô doodt te spijt,
Magh langh op d'aerde blijven,
End' dat naer jeders wensch, de heele werelt wijt,
Veel Boecken van hem schrijven.
Ick bidt u Hoogheyt meest, dat ghy my doch vergeeft,
Ick dit soo vry beginne,
Den Poëtischen Geest, my dit doen maecken heeft,
Om ick 't hoogh huys beminne.
Nu bid ick Godt den Heer, u leven langh laet sijn,
Tot troost van al u erven;
dat ghy doch altijdt meer, mocht leven sonder pijn,
Soo langh ghy comt te sterven.
De Doodt heeft door dees Doodt, seer sonderlingh betoont,
Dat hy noch Jonck, noch Hoogh-gebooren en verschoondt,
Noch Rijck en Schoon daer by als desen Prince was,
Den Doodt die nam hem wegh gelyck als een fyn glas.
| |
[Folio D7v]
| |
Ja die hy maer eens dreyght met synen strael seer groot,
Hoe machtich dat hy is moet smaken doch den doodt.
Maer de Doodt heeft noch nie, dien Stam syn macht benomen,
Want Lucina heeft weer een ander Prins doen comen,
End dat tot vreughde van de droevige gemeent,
Die om de Vaders Doodt had truerelijck geweent.
|
|