Proeve van stichtelijke mengel-poëzij. Tweede Stukjen

[p. 197]

Zugt om bedagtzaamheid.

Mijn Heiland! die mij hebt gegeven
Den lust, om naar uw wet te leven,

Ik voel, dat onbedagtzaamheid

Mij doet verdwalen van uw spooren,
En naar de loze treken hooren

Der weereld, die mij lagchend vleit.

Hoe sluipt de zonde door mijne oogen
Ten boezem in; ik ben bedrogen,

En lig verslagen, eer ik 't weet.

'k Moet menigmaal te laat beklagen,
Dat ik mij trouwloos heb gedragen,

Of zonder winst mijn tijd besteed.

[p. 198]

 

Door op mijn hart niet naauw te letten,

 

Verwarre ik dikmaals in de netten,

 

Die mij de zonde en duivel spant.

 

Door onbedagtzaam te verkeeren,

 

Moet ik met schade en schande leeren

 

Mijn slegt bestaan van alle kant.

 

 

 

Dan onvoorzigtig in het spreken ---

 

Dan in het zwijgen ---; wat gebreken

 

Ontleenen hunnen oirsprong niet

 

Van duizend onoplettendheden,

 

Die, in den aanvang niet bestreden,

 

Mij altoos loonen met verdriet.

 

 

 

Och! leerde ik eens bedagtzaam wandlen

 

En overal voorzigtig handlen,

 

Vermijden wat nadeelig is;

 

Mijn doen en laten keurig wikken,

 

En altoos voor de zonden schrikken

 

Als de oorzaak mijner droefenis!

 

 

[p. 199]

 

Och! mogt ik!.... maar ik heb geen kragten;

 

Ik moet in dezen strijd versmagten,

 

Wanneer ik op mij zelven sta.

 

Ja, meer genegen tot bederven,

 

Dan om aan eigen lust te sterven,

 

Verkwistte ik dikwils uw genaê.

 

 

 

Wat raad voor mij, die zo losbandig,

 

Zo wispelturig, zo vijandig

 

Omtrend mijn eigen voordeel, ben;

 

Daar tugtiging, noch zegeningen

 

Mijn onbedagtzaam hart bedwingen;

 

Daar ik me aan Jesus niet gewen?

 

 

 

Mijn Heiland! uw bedagtzaam leven

 

Is mij ten voorbeeld wel gegeven;

 

Maar 't zij ook tevens mijn rantsoen!

 

Bedagtzaam in uw taal en daden,

 

Hebt Gij mijn schuld op U geladen:

 

Ik heb geen andren prijs van doen!

 

 

[p. 200]

 

Maar stier dan, Jesus! mijn gedagten:

 

Och! mogt ik mij zorgvuldig wagten

 

Voor de ijdelheid, die 't zondig brein

 

Zelfs door verbeelding kan vervoeren,

 

En 't zondenkweekend hart beroeren:

 

't Gevaar is groot; mijn kragt is klein!

 

 

 

Laat uw Genaê mij, onbezweken

 

Doen zijn in 't letten op mijn spreken;

 

Stel Gij een wagt voor mijnen mond!

 

Och! dat mijn tong zig niet bezondig,

 

Maar steeds uw grooten naam verkondig;

 

Daar zij zig dikwils toe verbond!

 

 

 

En, moet ik in de weereld leven,

 

O! laat mij steeds geloovig beven,

 

Op dat ik niet door losheid kwijn:

 

'k Moet telkens aan mij zelven vragen:

 

Hoe zou zig Jesus nu gedragen?

 

Uw voorbeeld moet mijn rigtsnoer zijn!