Proeve van stichtelijke mengel-poëzij. Tweede Stukjen

[p. 232]

De klagende voorbidders voor het vaderland.

O God! wat blijft ons dor gemoed,

Dat voor U smelten moest van droefheid, onbewogen:

De hemelhooge schuld, die Neêrland zinken doet,

Perst uit ons oog geen tranenvloed;

Ook heeft ons steenen hart tot bidden geen vermogen.

't Gevogelt treurt zelfs, als 't gelaat

Van 't zugtende aardrijk kwijnt; verbergt Gij U, zij zwijgen:

En 't kermend rundervee, dat de oogen neerwaard slaat,

En nederzijgt om 's menschen kwaad,

Kan nooit, blijft Nederland hardnekkig, adem krijgen.

[p. 233]

 

Maar, vriendlijk God! ontferming pleit

 

Voor ons, en voor ons volk; Gij kunt aan ons gedenken,

 

Om 't offer, dat uw Zoon voor ons heeft toebereid;

 

En, schoon ons oog geen tranen schreit,

 

Gij kunt ons door uw Geest de gaaf der tranen schenken.

 

 

 

Wij immers hebben door genaê

 

In tranen van berouw en liefde lust gekregen;

 

Wij allen slaan het oog naar 't kruis op Golgotha;

 

Sla Gij ons dan in Jesus gaê;

 

Hij bidt; zijn voorgebed kan U tot ons bewegen.

 

 

 

Gij geeft nog zegen, geeft nog vreê;

 

Wij zien de vrugtbaarheid neêrdalen met de drupplen:

 

Gij deelt uit Indus zelfs ons uwe schatten meê,

 

Wij zien nog overvloed van vee,

 

Dat ons uw liefde zendt, in malsche klaver hupplen.

 

 

 

Uw zegen schetst uw Goedheid af;

 

De roede, die ons treft, het Vaderlijk mishagen.

 

Och! dat uw goede Geest ons vleeschen harten gaf!

 

Dan was de roê voor ons geen straf:

 

Dan droeg ons Neêrland tot zijn heil de felste slagen.

 

 

[p. 234]

 

Maar wordt de Liefde, die ons draagt,

 

Veragt, gehoond, bespot; doet ons de roê niet bukken;

 

Volharden wij in 't kwaad, dat U in ons mishaagt;

 

Dan worden wij veel meer geplaagd,

 

Dan zal de wraak het staal in onze boezems drukken.

 

 

 

Kom, beweldadigd Nederland!

 

Kom gij vooral, Gods volk, kom buig u voor uw Koning!

 

Vindtge in uw eigen schat geen geurige offerand,

 

Stel uw belang in Jesus hand:

 

Treed gij met Hem tot God, gewis gij krijgt verschoning.

1. Junij 1772.