Duizend jongens zien ze vliegen

[p. 174]

XIV - Pannekoeken, skymasters en een groot besluit... tot besluit

Joep hief een opgerolde pannekoek met veel bruine suiker op en sprak plechtig:

- Deze pannekoek nuttig ik op het welzijn van onze modelvliegtuigclub. Dat een lang leven haar deel moge zijn en dat nog vele overwinningen door haar geboekt mogen worden!

- Cheerio! riepen de anderen en zes monden vingen met kauwen aan.

Deze laatste dag was een allerprettigste dag geweest. Gezellig en vrolijk, zonder de nerveuze opwinding van wedstrijden.

's Morgens waren er demonstraties geweest met lijnbestuurde motormodellen. Fantastisch gewoon! Het was een waarlijk oorverdovend gebrul van motoren geweest. In een razende snelheid cirkelden de vliegtuigen rond, met vaste hand bestuurd door de eigenaars. Wat deze jongens allemaal met hun modellen konden doen, daar stond je versteld van. Zij lieten ze loopings en achten en dubbele achten maken en op de rug vliegen en allerlei dingen meer.

De kleine vliegtuigjes, die wel nijdig gonzende wespen leken, gehoorzaamden nauw aan de doelbewuste handbewegingen van hun meesters.

- Weet je wat ik ga doen, had Bennie, de electro-technicus geestdriftig gezegd, ik ga een radiografisch bestuurbaar model maken. Ik heb er iets over gelezen, op de tentoonstelling. Dat lijkt me máchtig!

Niemand twijfelde eraan of Bennie, die zoveel verstand had van electriciteit en radio, zou het voor elkaar boksen.

En 's middags was er de prijsuitreiking geweest.

Een heel ding voor Han om daar, nogal eenzaam en ten aan-

[p. 175]

schouwe van duizend jongelui, op het podium te staan, een redevoering te moeten aanhoren en een paar woorden van dank te moeten spreken toen hem de enveloppe, waarin het plaatsbewijs voor een vlucht Schiphol-Brussel vice-versa voor twee personen zat, was overhandigd.

Maar hij had zich toch flink gehouden. Zijn woorden hadden ferm geklonken en hij was hartelijk toegejuicht door de menigte.

Een vlucht voor twéé personen: onmiddellijk was Han besloten om Geertjan mee te nemen. Dat zou prachtig zijn: met z'n tweeën per vliegtuig naar Brussel, onder leiding van Frans Koning. Wat zouden ze genieten! Geertjan had het verdiend. Aan hém had hij zijn overwinning te danken. Dat stond voor Han als een paal boven water.

Geertjan kreeg een kleur van blijdschap toen Han hem zijn besluit vertelde en hij wilde er eerst niet van horen. Maar Han was vastbesloten en ook de anderen waren van mening dat, als iemand recht had de vlucht mee te maken, het Geertjan was!

En toen had Geertjan dankbaar geaccepteerd.

Verder waren er die dag allerlei spelen georganiseerd en wedstrijden gehouden. Balwerpen en hoogspringen en hardlopen.

Joep Breens met zijn lange benen won natuurlijk een fles Koltchoc met de honderd meter! En 's avonds was er bij de tent van de prijswinnaar de beloofde pannekoekenfuif!

Meneer Van Meeteren en Frans Koning waren komen opdagen.

- Belofte maakt schuld, riep meneer Van Meeteren lachend uit, hier zijn we om ons deel op te eisen!

Hij at twee pannekoeken met bruine suiker. Toen had hij al genoeg. Maar Frans Koning verorberde er met gemak zes met stroop!

Later verzamelden allen zich rond het podium waar de Skymasters zich reeds hadden opgesteld. Leuk was dat, het orkest dat je zo vaak door de radio hoorde, nu in levende lijve vóór je te zien en alle bekende nummers te horen spelen. De ene populaire song na de andere klonk door het bos en als Karel van der

[p. 176]

Velden zélf niet de refreinen zong, dan zorgden de enthousiaste toehoorders wel voor de vocale medewerking!

Ja, er was een jongen uit den Haag, Guus Breezand, die vrijmoedig het podium beklom en zó prachtig het bekende ‘High Noon’ ten gehore bracht, dat de menigte van mening was dat Frankie Lane het hem niet had kunnen verbeteren. Hij kreeg dan ook een ovatie, waaraan zelfs Bep Rowold en zijn musici deelnamen!

Veel te snel ging deze laatste dag voorbij. Veel te vlug was het tien uur, het tijdstip waarop iedereen in zijn tent moest zijn.

De volgende dag moesten ze allemaal al héél vroeg ‘uit de veren’ om te pakken, want vóór elf uur moest het kamp ontruimd zijn. Er werd hartelijk afscheid genomen van alle nieuw verworven vrienden. Er werden afspraken gemaakt om elkaar te schrijven, om elkaar nog eens op te zoeken, om bij elkaar te komen logeren.

Op fietsen en met bussen trokken de deelnemers weg. Zij verspreidden zich naar alle kanten, de hoofden en harten nog vol van deze drie heerlijke dagen.

Frans Koning zag de jongens met een beetje weemoed vertrekken. Zijn zo simpel begonnen plan was uitgegroeid tot een enorm succes, waaraan niet alleen hij en zijn directie, maar verder nog een duizend jongelui een enorm plezier hadden beleefd.

- Dat doen we nóg eens, zei hij tegen meneer Van Meeteren.

- Ja, bevestigde deze, dát doen we nóg eens!

In de trein zaten Han en zijn vrienden nog druk na te praten over alles wat ze in de afgelopen dagen hadden beleefd. Wat zouden ze thuis en op school een hoop te vertellen hebben!

- En dat ík nu toch heb gewonnen en dan nog wel met een door jóu gebouwd model! verwonderde Han zich voor de zoveelste keer.

- En er zit nóg een overwinning aan vast, zei Geertjan, raadselachtig glimlachend.

- Hoe dat zo? vroeg Han verbaasd.

[p. 177]

- Toen ik jouw nieuwe ‘Torenkraai’ aan het bouwen was, antwoordde Geertjan, toen kwam er plotseling een plan in mij op. En dat plan heeft nu een vaste vorm aangenomen.

- Dat je blijft bouwen? veronderstelde Han.

- Ja, geraden, lachte Geertjan, maar dan in het groot!

- Ga je een fabriekje van modelvliegtuigen beginnen? vroeg Han spottend.

- Nee, dat doe ik niet. Maar ik ga wél naar Delft. Zoals mijn vader graag wil. Ik word ingenieur, maar... luchtvaartkundig ingenieur.

- Kerel, dat is gewéldig! riep Han enthousiast. Dat is een nieuwtje, dat we beslist heel gauw aan Trudi moeten schrijven! Weet je, straks vliegen zij en ik in een machine, die door joú is gebouwd. Zal dát even mooi zijn?

- En dat allemaal door de modelbouwerij! bevestigde Geertjan.