Sûnder garânsje

31.

De lofthaven Arlanda fan Stockholm skeelde net folle fan de oare lofthavens dy't se koe. Deselde drokte, deselde sterile lûden út lûdsprekkers, getôch mei koffers en karren en minsken dy't yn panyk ergens hinne draafden. It iennichste ferskil wie foar Selma it feit dat se no net mei har âlden mar foar it earst allinne flein hie. En dat hie har bêst foldien, al wie de hiele reis, fan it momint ôf dat se fan 'e moarn yn Ljouwert op 'e trein stapt wie, oant en mei it stikem trochreizgjen nei Schiphol, opwinend. Ienkear yn it fleantúch hie se har deljûn en sels noch even sliept. Dat wie gjin wûnder want fan kleare spanning hie se fannacht amper in each tichtdien.

Se wachte by de rinnende bân oant se har blauwe wykeintas oankommen seach. In pear stickers fan ‘It Fryske Gea’ derop wie handich, dy seachst hjir fierder net. Mei oaren rûn se nei de útgong, uterlik kalm, as wie it deagewoan dat sy, Selma Wiersma, samar even nei Stockholm reizge, sûnder dat immen, útsein Renny, it wist. Ynwindich wie se sa wis net. Se fielde hoe't har trui ûnder de earms plakte. Stel dat Herman der net wie, wat dan? Hy hie de hiele reis perfekt foar har regele: ‘...en dan stean ik yn 'e oankomsthal, rjochts fan 'e meast rjochtse útgong op dy te wachtsjen. In roas yn it knoopsgat hoecht net, wol? Ik nim oan datst my noch wol kenst.’ Dat skreau er yn it bryfke mei har ticket. Se glimke yn harsels. Ik nim oan datst my noch wol kenst.

[p. 119]

Hie der ea ien byld west dat se sa skerp foar har krije koe as syn antlit? De stream krekt oankommen reizgers loste op yn it gewoel fan 'e oankomsthal. Even bleau Selma stean, de meast rjochtse útgong, dat wie dy kant út. It hert kloppe har yn 'e kiel, har eagen flitsten hinne en wer. Se koe noch net sjen oft er dêr stie. In tel oerfoel har in panykgefoel. Wêr wie se oan begûn? Hy wie der grif net, der wie wat tusken kommen, hy wie siik, of hy liet har stikke. Dan wie se moai klear, poer-allinne yn in frjemde stêd...

Doe rjochte se de rêch. Kom no. Us Selma is net gau benaud, seine se dat thús net altyd doe't se lyts wie?

Doe't se om in grutte man dy't muoisum in folle bagaazjekarre foar him út treau, hinne stapte seach se him. In waarm gefoel skeat troch har hinne: dêr stie er. ‘Herman!’

Twa âlde dametsjes seagen spytgnyskjend fansiden. Wat die dat bern sa oerstjoer te razen. Selma fernaam it net. Se sigesage tusken de minsken troch, krige in stomp dy't se net iens fernaam en doe seach er har. ‘Herman!’

‘Selma!’ Op itselde stuit wiene syn earms om har hinne, sa stiif as soene se har noait wer los litte. ‘Dach famke, dach skat,’ hy tute har oer it hiele antlit. ‘Wat in ivichheid ha dizze wiken duorre. Selma, sis ris wat, hoe is 't mei dy, alles goed gien?’

Selma seach laitsjend nei him op. ‘Ast my no earst ris loslietste, do smoarst my hast. Alles is bêst gien, ja. It thúsfront tinkt dat ik yn Amsterdam sit. Goh Herman, ik kin it noch net leauwe. Dat ik hjir no echt bin...’

‘Kom,’ sei er wylst er de bagaazje fan har oernaam en in earm om har hinne sloech. Bûten wonk er in taksy.

Ienkear yn 'e stêd seach Selma fan Herman nei bûten en dan wer werom. Net te leauwen! Hjir siet se mei Herman stiif tsjin har oan, bûten lei de prachtige stêd mei safolle wetter tusken drokke stedswiken mei hege gebouwen. Sylboaten en grutte skippen, samar midden

[p. 120]

yn 'e stêd. Herman fernaam dat se har dêr oer fernuvere. ‘Stockholm leit fan âlds op in eilantsje yn in mar,’ sei er. ‘De âlde stêd, Gamla Stan, is der noch. Letter binne der nei't ik mien in stik as trettjin eilantsjes by oan kommen en sa krigest dizze aparte stêd, dêr't bebouwing en wetter ynelkoar oerrinne.’

‘Hoe witst dat allegear?’

‘Ik ha hjir faker west, famke. Mar, wat jeuzelje wy oer in stêd, wy ha wol wat betters te dwaan.’

Hy luts har noch tichter tsjin him oan en tute har wyld. Mei ien each seach Selma noch even nei de sjauffeur. Hy hold harren yn it spegeltsje op 'e kuer, dêr wie se wis fan. Och, wat koe 't har ek skele. Se wie by Herman, wat die de rest fan 'e wrâld der dan ta?

No moast se net mear drinke, betocht se. Woe se de saak noch wat op in rychje hâlde, dan moast se no oerstappe op wat oars. Herman woe dêr neat fan witte. ‘Noch ien, Selma. Dit is ús jûn, ús wykein. Noch ien.’

It glês dat er wer foar har del sette, kaam se net oan salang as hy it net yn 'e gaten hie. Even line se achteroer en seach de hotelbar rûn. Sjyk spul hjirre en allegear al wat âlder. Herman skynde him hjir wakker thús te fielen. Hy koe guon lju, prate flot Ingelsk en sels wol Sweedsk mei guon. Hy hie har mei in pear lju yn 'e kunde brocht as ‘my Dutch girlfriend’. Se hiene har taksearre: te jong, te gewoan foar sa'n man fan 'e wrâld. Of hie se har dat ferbylde? Yn har bêste skoalle-Ingelsk hie se besocht oan de konversaasje diel te nimmen, mar folle ferlet hie se dêr net fan. Se woe Herman foar har allinne. Krekt sa't se him foar har allinne hân hie yn it restaurant dêr't se jûns iten hiene. Alle oandacht, alle belangstelling allinne foar har. Se hie fertelle kinnen hoe't se him mist hie, hoe'n langst se nei him hân hie, ek oer thús, oer mem en alles dat har fierder dwaande hold. En syn belangstelling hie echt west, oprjocht. Foar him wie der neat wichtigers as sy. Wêrom wie er

[p. 121]

hjir nei in pear boarrels dan sa oars wurden? Krekt oft se der no wat op ta wie? Of ferbylde se har dat? Wer seach se nei de frou yn it swart, mei krekt wat tefolle sieraden en make up, dy't gjin each fan Herman ôf hie. Ut har eachhoeke wei hold Selma Herman, dy't no even mei de buorman yn petear wie, in skoftke op 'e kuer. Doe wie se der wis fan, hy flirte mei dat rossige frommes.

Se skode wat tichter tsjin him oan, luts syn holle nei har ta en joech him in tút. Wylst Herman no wer alle oandacht foar har hie, seach se even triomfantlik de kant fan dat merakel op. Se hie sukses, it mins draaide har no de rêch ta. Net dat it dêr no daliks better fan waard, want de jurk dy't se droech wie sa leech útsnijd op 'e rêch dat sels in man fan tachtich dêr noch wylde fantasijen by krije moast. ‘Selma... leafste Selma,’ lústere Herman har yn it ear. ‘No bist fan my... fjouwer dagen fan my... Drink noch wat Selma... Wat wurdst stil. Bist wurch?’

‘In bytsje,’ joech se ta.

‘'t Wie ek in spannende dei foar dy hjoed, lyts wyfke.’

Selma glimke tankber, se hie him wer. Se hie it har ferbylde, hy wie allinne fan har. Noch tichter kroep se tsjin him oan.

‘Kom myn skat, wy geane hjirwei. Wêr kinne wy better plak fine as op ús keamer?’