Gedichten. Deel 2

Aen den Hollandschen leeuw.
Belli ferratos rupit Satûrnia postes.

ZOo wort de tempeldeur van Janus opgebroken!
Terwijl de Britten, om het oorlogsvuur te stoken,
Haer havixklauwen in de vrye Zeevaert slaen,
En achten d'algemene een' eigen Oceaen,
Om d'overfiere Leeuw zijn moed te doen ontzinken,
's Lands Hulk in splinteren te morslen, en verdrinken,
En 't bondgenootschap van haer steden, sterk bemant,
Met kracht van een gerukt, te zetten na haer hand.
En alz' in d'ope tuin haer Scepter mogten zwajen,
Hoe smaadlik zou de Brit zijn Buuren overkrajen!

[p. 6]

 

En sleepten hy den Leeuw uit zijn ontzachlik nest,

 

Dan vloog hy, heet op buit, van 't lenteblazent west,

 

Na 't riekent oosten, om den kruidenier te klemmen;

 

Voorts na het noorden, daer de wreede Beeren zwemmen,

 

Dan na den Abissijn, gebrandmerkt van de Kreeft,

 

Om 't al te plonderen wat berg en afgrond heeft.

 

Maar laat zijn Doggen, eens, ten kotten uitgedreven,

 

Beproeven wat den Leeuw, als 't gelt kost, eer' en leven,

 

Zoo onzagt opgewekt, en lang getergt, vermag.

 

Op Leeuw, scherp uw gebit en scheur haar groote Vlag.

 

Laat barsche Schot en Ier vervullen hunne kielen,

 

En Jork, als waterheer, met opgepreste zielen,

 

Op zijn kampanje staan. geen noot ô Leeuw'. val aan.

 

Den Hollandschen Matroos zal u ten dienste staan.

 

Den Vries en dappre Zeeuw geen kost nog moeite sparen,

 

Maar volgen even kloek den Roem der Wassenaren.

 

Zoo word de Britze Roos haar bladren afgeplukt!

 

Zoo worde noit den Leeuw hoe lang gedrukt, verdrukt.